Een maand alleen op reis - #14 Horror hostel

Na mijn ontbijt aan zee (lees hoe ik hier terecht kwam in mijn vorige blog) loop ik verder door Koper. Na twee uur ben ik al drie keer door de hoofdstraat gelopen. Koper is heel klein. Opnieuw zoek ik een plek bij het water en blijf daar een eeuwigheid. Hoewel Koper oud en klein is, heeft het wel WiFree. En dus zit ik daar op een bankje aan de Middellandse zee append met vrienden die ik al te lang niet heb gesproken.

Voor het eten keer ik terug naar de hostel. Er is niemand. In de andere steden ontmoette ik mensen in de hostels. Dat zou hier niet gebeuren. Ik vind een restaurant met een terras waar de laatste restje zon nog opvallen. Oudere mannen drinken pilsjes terwijl ze sigaret na sigaret weg paffen. Ik bestel een halve liter bier om te tonen dat ik er prima bij pas en de argwanende blikken die mij hadden moeten weg kijken verdwijnen direct. Met mijn boek ga ik buiten zitten en bestel een bord eten. Als ik ben uitgegeten komt er een meisje aan de tafel achter mij zitten. Ook een verdwaalde toerist? Ik bedenk manieren om met haar te praten. Uiteindelijk laat ik mijn mobiel zien. ‘Do you have WiFi?’ 

We raken in gesprek. Als ze klaar is met eten vraagt ze me mee naar haar werk, een kroegje om de hoek, net uit het oude Koper. Een vriendin van haar zou er ook zijn, dus ik besluit mee te gaan. En zo vind ik mezelf iets later aan een tafeltje met twee jongens een een meisje. Akward in het begin, hilarisch gezellig na een uur. Ik krijg de lokale shots voorgeschoteld en drink Sloveens bier (natuurlijk met een draak op het logo).