Na mijn ontbijt aan zee (lees hoe ik hier terecht kwam in mijn vorige blog) loop ik verder door Koper. Na twee uur ben ik al drie keer door de hoofdstraat gelopen. Koper is heel klein. Opnieuw zoek ik een plek bij het water en blijf daar een eeuwigheid. Hoewel Koper oud en klein is, heeft het wel WiFree. En dus zit ik daar op een bankje aan de Middellandse zee append met vrienden die ik al te lang niet heb gesproken.

Voor het eten keer ik terug naar de hostel. Er is niemand. In de andere steden ontmoette ik mensen in de hostels. Dat zou hier niet gebeuren. Ik vind een restaurant met een terras waar de laatste restje zon nog opvallen. Oudere mannen drinken pilsjes terwijl ze sigaret na sigaret weg paffen. Ik bestel een halve liter bier om te tonen dat ik er prima bij pas en de argwanende blikken die mij hadden moeten weg kijken verdwijnen direct. Met mijn boek ga ik buiten zitten en bestel een bord eten. Als ik ben uitgegeten komt er een meisje aan de tafel achter mij zitten. Ook een verdwaalde toerist? Ik bedenk manieren om met haar te praten. Uiteindelijk laat ik mijn mobiel zien. ‘Do you have WiFi?’ 

We raken in gesprek. Als ze klaar is met eten vraagt ze me mee naar haar werk, een kroegje om de hoek, net uit het oude Koper. Een vriendin van haar zou er ook zijn, dus ik besluit mee te gaan. En zo vind ik mezelf iets later aan een tafeltje met twee jongens een een meisje. Akward in het begin, hilarisch gezellig na een uur. Ik krijg de lokale shots voorgeschoteld en drink Sloveens bier (natuurlijk met een draak op het logo). 

Het is laat als ik terugkeer naar de hostel. Beneden is het donker. Het licht op de gang gaat flikkerend aan als ik bovenkom. Op de gang staan natte voetstappen die in het niets verdwijnen. Misschien was ik dan toch niet de enige in de hostel? Onder geen enkele deur komt licht vandaan. 

Ik ga snel naar mijn kamer. Voor het eerst voel ik me niet helemaal veilig. In alle andere hostels waren allemaal mensen geweest, hoewel sommige mensen aan wie ik vertel dat ik ga interrailen het idee dat er allemaal mensen bij je zijn eng vinden, vind ik juist dit, het alleen zijn, ontzettend eng. Buiten het seizoen om naar een klein dorpje reizen was misschien niet het beste idee.

De volgende ochtend ga ik douchen. In de cabine is niet eens ruimte om je handdoek op te hangen, zowaar voordelig dat ik alleen ben. De gang is donker als ik in mijn handdoekje terug loop naar mijn kamer. In de deuropening van een kamer aan het einde van de gang vang ik een glimp op van een man met een masker voor zijn mond, zo een die ze in China dragen. Na met mijn ogen geknipperd te hebben is de man verdwenen.
In mijn kamer vraag ik me af of ik de man echt heb gezien, of dat ik nog zo slaperig ben dat ik me dingen inbeeld. 

Nadat ik me heb aangekleed en opgemaakt ga ik naar beneden. In de gang staat een man in een wit pak op de ladder, zijn hoofd verstopt in het plafond. Als hij mij hoort stapt hij naar beneden. Het is de fietser, de receptionist. Ik denk aan een horrorfilm waarbij elke bijrol door dezelfde man wordt gespeeld. Zonder hem te groeten snel ik naar buiten toe.

Op de markt haal ik een croissantje en een kop koffie en loop naar de zee. Ik moet even mijn hoofd leegmaken voordat ik, op aanraden van de Slovenen die ik gisteren heb ontmoet, met de bus naar Piran ga.