Spanning naar het winnaarsblok

#winnaar#winner#deelnemers#omroeper#plan Nico liep direct op zijn twee vrienden Cor en Lodewijk af. "Ik voel me zo rot, ik zou graag nog een keer naar beneden willen denderen." Cor keek hem even aan en antwoordde "ja, ja, we hebben onze energie en zaligheid gegeven om jou te helpen, dat is toch wel een feit", en legde een arm om de schouder van zijn doorweekte vriend. Nico schaamde zich en keek voor een moment naar de grond. Hij wist dat er een keerzijde zat aan het succes en moest dat nu onder ogen zien. Zijn doorweekte pak begon hem te irriteren en hij wilde zich omkleden. Bovendien was de zeepkist achtergelaten in het water, waar hij eigenlijk meteen op terug wilde naar huis. Lodewijk gaf zijn rechterhand aan Rens om hem te feliciteren, maar deze keek met een gespannen blik naar Nico. De vrouwelijke omroepster klonk nog steeds duidelijk door het publiek, zodat de vier vrienden even stopte met hun gesprek. Het woord "winnaars" was duidelijk een nagalm uit de luidsprekers, dat het publiek op scherp zette. Nico had zijn linkerhand teruggetrokken van die van Lodewijk en keek in de verte naar de vrouwelijke omroepster die uitgebreid aan praten en kijken was naar het publiek. "Ik wil eigenlijk niet te lang meer blijven" begon Nico, "ik heb toch verloren van al die andere deelnemers." De drie vrienden om Nico heen keken hem niet begrijpend maar indringend aan. "Ik vind dat we het hele spektakel moeten volgen, want hiervoor hebben veel houten planken moeten zagen en vastmaken." Cor zei het zeer nadrukkelijk en Lodewijk knikte mee. "Die twee figuren zijn blijkbaar al aan de beurt, dus misschien is niet alles voor niets geweest" zei Lodewijk al kijkend naar zijn rechterzijde. Ze keken allen in dezelfde richting en Rens bevestigde met "ja, dat zal best maar toch vind ik het beter te proberen wat dichterbij te komen." Hij duwde plots met zijn hand tegen de rug van Nico, zodat deze licht aanraking voelde bij het vooruit stappen. Lodewijk keek schaapachtig en liep al een paar passen voor Rens en Nico uit, naar de twee figuren in de verte. "Laten we niet te lang in dit straatje blijven en zo snel als kan de plaats van de omroepster bereiken." Cor benadrukte dit al schreeuwend door achter Lodewijk door de vele mensenmassa' s heen te komen. "Oké", zei Rens en duwde Nico ondertussen meerdere malen tegen zijn rug, zodat deze vanzelf de eerste mensenmenigte bereikte.

Daar klonk de zachtaardige stem van de omroepster door de luidsprekers, die het na het benoemen van de winnaars van de zeepkisten, ook had over een ander onderdeel van de ceremonie. Nico hoopte met smart dat hij ook genoemd zou worden. De verschillende tijden van de zeepkisten telden zeker mee. Hij hoopte zijn voor- en achternaam te horen door de luidsprekers. Er moesten toch nog een aantal honderden meters worden afgelegd naar het podium, ondanks dat Rens en Nico nog niet geheel droog waren. Het ging het met een tempo van rennen naar een wachtende lijnbus. Het gehijg van de vier vrienden gaf aan dat ze op weg waren naar de twee figuren en de vrouwelijke omroepster op het podium. Cor en Lodewijk bereikten als eersten de vrouwelijke omroepster, met Nico en Rens op tien meter afstand achter zich. Gezien de tijd dat ze zich door de mensenmassa heen hadden gewurmd, waren ze blij om de twee figuren nog steeds te zien staan. Het luide gejuich van de menigte voor de twee figuren, was voor Rens nog meer een reden om Nico tot naast het lege witte blok te duwen.

De deelnemers van de zeepkistenrace zouden zich ongetwijfeld ergens tussen de menigte bevinden, behalve dat er al twee figuren op de witte blokken stonden. Met opgestoken armen in de lucht, en halfdronken van het ene op het andere been bewogen ze zich boven het publiek. Het derde blok zag er leeg en verwaarloosd uit en er leek niemand op te willen staan. Hij probeerde Rens van zich los te maken door zijn passen te versnellen, wat nauwelijks lukte. Nico kwam dichterbij tot het punt om er met een been op te kunnen stappen. Rens gaf met een schreeuwende dreiging aan het witte blok te betreden. Nico kon alleen maar "auw je doet me pijn" roepen, maar deed wel wat Rens verkondigde.

De omroepster keek plots verschrikt achterom van haar staanplaats naast het witte blok met nummer twee erop, en zag nog net dat Rens zijn ene voet van het witte blok met nr. een verwijderde. Ze keek zenuwachtig van Rens naar Nico en besloot toen de microfoon aan haar mond te zetten en hoorbaar de onaangekondigde persoon te benoemen. Diep in haar hart wist ze ook wel dat deze jongeman niet op haar lijstje stond, maar die gedachte wiste ze weg, aangezien haar baas te lang niks in haar microfoonoortje had gezegd.

Nico stond ondertussen een paar seconden op het witte blok en werd meteen door de twee figuren op nr. twee en nr. drie vastgegrepen die hem zijn beide armen omhoog zwaaide tot boven zijn hoofd. Nico keek hoog boven de massa mensen uit, zelfs meer dan wat de omroepster zag. Het daverende applaus barstte los en het leek net een droom dat hem blijkbaar voor altijd zou bijblijven. De omroepster keek nog met open mond naar de jongeman die vrolijk zijn linkerhand in de lucht stak. De houten zeepkist en al die moeite na de brugoverwinning leken naar de achtergrond te zijn verdwenen. Toch weer een gevoel om met een plan iets te kunnen bereiken wat eerst onmogelijk leek.