Een stuk tekst van een paar jaar geleden dat ik tegenkwam bij het ordenen van mijn notebook. Wilde het in ieder geval met iemand gedeeld hebben.
Ieder jaar, zonder uitzondering, wordt ik op oudjaarsavond achtervolgd door een deprimerend gevoel van leegte. Als ik terug denk aan alle vorige jaren, kom ik er achter dat ik het overlijden van mijn vader hier helaas niet de schuld van kan geven. Het is er altijd al geweest. Ik weet niet of iedereen dit zo heftig heeft (ik heb zo'n vermoeden van wel), of dat dit een bijproduct is van mijn erfelijke aanleg voor depressie. Jammer genoeg heb ik geen metnaal gezonde mensen in mijn omgeving om dit aan te vragen of om mezelf mee te kunnen vergelijken.
En toen kwam de vraag, die mij dwong het afgelopen aar te evalueren. Of ik spijt had van iets dit jaar. Voor even, heb ik daar toch wel over na moeten denken. Voor even, dacht ik ook echt vol overtuiging 'nee' te kunnen zeggen. Maar is dat ook wel echt zo? Heb ik inderdaad nergens spijt van? Of heb ik alle spijtige schuldgevoelens van dit jaar, gewoon zodanig weggestopt, dat ze voor mij nu onvindbaar geworden zijn, en dus zodanig ook niet als errors op komen ploppen in mijn gedachten bij het horen van deze vraag.
want nu ik er zo over na denk, zijn de dingen waar ik mogelijkerwijs spijt van zou kunnen hebben, zo goed als niets waard, en gemakkelijk weerlegbaar.
-Spijt van dat ik toch steeds maar weer over me heen laat walsen door jou- Maar dan toch, is dit meestal om dingen waarvan ik weet dat deze deel zijn van wie jij bent, en ik weet dat het hypocriet van me zou zijn er een punt van te maken, gezien jij ook telkens weer met mijn shit blijft dealen.
-Spijt van dat ik niet toch nog langer geprobeerd heb mijn boek bij een andere uitgever binnen te krijgen- Maar dan toch, het is uit gegeven. Dat is waar het in principe om ging. Echter had ik van te voren niet bedacht dat er ná het hele druk- en uitgeefproces nog vanalles aan promotie moest gebeuren.
-Spijt van dat ik niet toch nog even heb gevraagd mijn dossier in te mogen zien. Nog nooit heb ik gezien wat er nu daadwerkelijk over mij in staat. Wat is er nu werkelijk over mij op papier gezet. Wat is er mis?- Maar dan toch; zát ik wel te wachten op nog een confrontatie met mijn ex-therapeute? Een gesprek waarin ik me verplicht zou voelen om te liegen over hoe het met me gaat, omdat ze dat natuurlijk aan me zou vragen. Alleen maar om haar ego nog even te kunnen voeden. Om het gevoel te hebben dat haar 'harde werk' aan mij, daadwerkelijk verschil gemaakt heeft.
spijt van dat er een geheim bijgekomen is, die ik noot met iemand zou kunnen delen.
