Sporen in het zand
Het gedicht over “sporen in het zand” kennen we allemaal wel. Ik kan me daar ook zo in vinden! Ik weet dat ik steeds gedragen ben in moeilijke perioden. Daar ben ik dan ook heel dankbaar voor.
Hulp krijgen van God wordt door velen niet als zodanig ervaren, maar ik ervaar het wel zo. Ondanks de zware tijden, de beproevingen, het kwijtraken van geliefden, waar je zoveel voor hebt moeten ontberen, het is soms de vraag, waarom?
Maar die vraag kan ik niet beantwoorden. Het is niet Hij die beslist dat mijn geliefden me laten vallen, dat doen ze zelf.
Nu ben ikzelf ook een persoon die gewoon alles zegt wat ze denkt. Maar daarmee is het niet mijn bedoeling anderen te schaden, maar ik kan het niet uitstaan dat mensen met de eer gaan strijken die hen niet toekomt. Ook vind ik het vreselijk dat degene die het diepst heeft gezeten en huilde om zijn moeder, die stiekem belde of mailde omdat zijn vrouw dat niet wilde hebben, me nu aantijgt dat ik niet van zijn zoon, mijn kleinzoon houdt.
Het is moeilijk om niet in een diep, zwart gat te vallen als je zo wordt vernedert, maar ik houd me vast aan Hem en door Hem, red ik het wel. Er staat een spoor van voetstappen, maar mijn paar staan er even niet bij
