PinkForce-Coaching

· 15 Nov 2021

Follow Following

Sprankel maar verder lief kind.

Ik zie je guitige ogen.
Ik zie je schattige kuiltjes.
Ik zie je lieve lach.
Ik zie een gelukkige kind.

Maar niets is wat het lijkt. Ik zie ook de pijn die is verhuld in een masker vol onschuld. Ik zie wat anderen niet zien.
De pijn die je meedraagt, letterlijk en figuurlijk…
Angst die je iedere seconde van je leventje meedraagt, op je hoede voor het kwade daar in die grote boze wereld.
Maar die grote boze wereld is eigenlijk niet wie je denkt dat dat is. Althans niet waar je op had gehoopt.
De persoon naar wie je hoort op te kijken, wie jou hoort te beschermen, wie jou graag hoort te zien, is dat grote boze kwaad waar jij op je hoede voor hoeft te zijn.
Diegene die jouw schattige kuiltjes vol doet lopen met tranen. Diegene die jouw guitige ogen vaak bont en blauw slaat. Diegene die jouw lieve lach steeds doet verdwijnen. Diegene die jouw sprankel probeert weg te nemen, iedere dag opnieuw, door zich te profileren als de machtige allesweter die zijn frustraties op jou loslaat.

Je bent nog zo jong

Achter dat masker van vreugde, schuilt een eenzaam kind, een jaar of 5, wiens 5 volle jaren getekend zijn door angst, woede, geweld en verdriet. Eenzaamheid in een kind wiens sprankel nooit helemaal zal doven. Onmacht… Niet wetende dat, de jaren die er op volgen, nog veel zwaarder zouden zijn en dat tot nu toe, het leven nog een sprookje zou zijn, in vergelijking met wat nog komen moet.

Er is ook iets aanwezig wat tientallen jaren later jou van pas zal komen. Ik wou dat je het toen al kon zien. Het geloof in gelukkig zijn, het geloof in een mooie wereld, ook al weet je niet helemaal hoe dat er uit hoort te zien, het geloof in jezelf, de sprankel die je nooit zal afgeven, aan wie dan ook die jou de komende jaren zal kwetsen. Ook al is het het duister, dat nog jaren overheerst.
Sprankel maar verder lief kind, sprankel maar verder.