Is het een sprookje of blijft het een sprookje?

Sprookje van sportieve carrière

Er was eens een meisje van een jaar of 8, die droomde van een prachtige sportieve carrière. Ze kon goed - zeg maar gerust: heel goed - met een bal overweg. Als de bal aan haar voeten lag, kon zij er alles mee.

Ze droomde ervan dat duizenden mensen zo aan haar voeten lagen als deze bal. En ze had ook de volle overtuiging, dat die droom op een dag werkelijkheid zou worden.

Er kwam een dag dat zij bevorderd werd. Alle coaches en trainers van haar club - en ook van de grote clubs trouwens! - zagen hoe goed zij was. Daarom mocht ze op een hoger niveau gaan spelen.

Haar papa en mama en haar broer waren best trots op haar. Ze geloofden in dit sprookje.

Pijn is geen sprookje

Maar toen kwam er een andere dag. Een dag van pijn, teleurstelling en verdriet. Dat kon ook haast niet uitblijven. De meeste sprookjes zijn nu eenmaal te mooi om waar te zijn.

Het meisje had zoveel pijn in haar been, dat ze naar de dokter moest. Daar had ze een bloedhekel aan, want altijd als ze bij de dokter kwam deed die haar pijn. Het leek wel of hij het leuk vond om haar te kwellen.

Vandaag moest ze haar benen zo goed mogelijk strekken. En o, wat deed dat pijn! Ze schreeuwde het uit en de tranen biggelden over haar wangen.

En dan zei die dokter ook nog, dat ze voor verder onderzoek naar het ziekenhuis moest. Alsof ze daarop zat te wachten! Dit is echt geen leuk sprookje meer...

Een week na het ook al zo vervelende onderzoek in het ziekenhuis kreeg ze de uitslag. En die was echt niet leuk. Ze snapte er weinig van, maar er was iets met haar bloed.

Gelukkig waren papa en mama erbij. Die wisten wel wat de dokter gezegd had. Dat konden ze haar straks wel in begrijpelijke taal uitleggen. Maar ze zag aan hun gezichten, dat die ook niet blij waren.

Het sprookje is uit

Thuisgekomen vertelden papa en mama, dat er iets met haar bloedvaten niet goed was. Ze waren al haar hele leven niet goed. Maar door de zwaardere training van de afgelopen tijd was ze de pijn gaan voelen. En er was volgens de dokter niets aan te doen.

Het sprookje is uit, zei papa. Je zult misschien wel nooit meer kunnen sporten.

Die woorden kwamen als een mokerslag bij haar binnen. Maar, zei mama, er zijn vast andere wegen tussen hemel en aarde. Immers, er is voor alles een tijd, niets is voor niets.

Voetbalmeisje geen sprookje

Het meisje droogt haar tranen. Met moeite vormt ze de klanken uit haar mond tot woorden: “Maar ik ben en blijf een voetbalmeisje!”. Ze laat zich niet kisten en dat siert haar. Dat maakt ook haar papa en mama weer trots.

Toch moet ze een tijdje verplicht rust nemen. Haar bloedvaten moeten herstellen van alle inspanning van de laatste tijd. En dat maakt haar best verdrietig. De tranen staan haar vaak nader dan het lachen. Maar wat er ook gebeurt, de lach verdwijnt nooit echt van haar vrolijke, stralende gezicht.

Dan begint een vriendinnetje over iets heel raars. Zij begint te vertellen over een of andere God, die haar zou kunnen genezen. Een vreemd verhaal, als je dit voor het eerst hoort. Maar ja, stel nou dat dit waar is. Is er dan toch nog hoop voor haar? Zou ze ooit weer zonder pijn kunnen lopen? Misschien zelfs sporten? Wat zou dat gaaf zijn!

Dan is het sprookje toch nog niet uit!!!