Giddeon was the king of the West.
A full-blooded idiot like most royals. It seems to run in those families. All related to each other and with a similar look and expression. The people were used to it. Common sense was not asked for a king, he just needed to be born in the right bed. Gideon apparently was although he couldn't remember it.
His mother was close to a heart attack as she saw him after the people who assisted her brought her the child they claimed she gave birth too. She was sure that what they showed her was not hers. She been tricked and screamed her lung out.
Gideon only looked at her. No sign of recognizing her and her screaming didn't upset him either.
Long story short she ran off to the forest where time does not exist. Finding the child that was stolen from her was her first and only priority, not taking care of someone else's creature.
"I have a friend I think you would really like", the raven said to the upset woman he once found in the forest.
She lost her voice after screaming on top of her lung for too long. He felt pity for her and had observed and followed her for months. He dropped the piece of cheese at her feet he just stole out of the palace's kitchen.
"Come along, you can eat while you walk."
The raven decided to sit on her shoulder so he could guide and talk some sense into her, besides the fact, he didn't mind to be carried around by a woman. It gave him certain respect and she brought some glamour into his life. The other animals seem to respect her.
"About that Giddeon you are right. He is not your son. They switched him for your child but you already knew that. A good friend of mine saved your kid and you better hurry because they are searching for him. The "good people" I mean. As you know they always know better and think they can save the world by exchanging young life and nature for their products".
"Genocide", she whispered.
"Keep telling yourself that woman," he said, "name it the way you want as long as you keep walking. It took me long to find what is yours. You don't like the cheese?"
As they arrived at a dark part of the forest a huge wolf waited for them.
"Is that her?"
"You thought I would bring you someone else?"
The wolf looked at the woman's face and nodded, turned around and disappeared into the bushes.
"We better follow him", the raven said, "before he changes his mind and keeps it himself."
"No chance I already have 12 of my own. He's in there", the wolf said to the woman as he pointed in the direction of a cave.
"Take what is yours and leave at the end of the cave. Do not come back here or you will regret it."
For a moment she hesitated.
Tales taught her that ravens and wolves are thieves and cannot be trust but life proved those who call themselves "good people" were most evil of all.
"Thank you", she said and went into the cave. No matter how this story would end at least this was her free choice.
choice.
Giddeon was de koning van het Westen.
Een volbloed idioot zoals de meest van koninklijke huize. Het lijkt in de families te zitten. Allemaal aan elkaarverwandn en met een vergelijkbare uitstraling en uitdrukking. De mensen waren eraan gewend. Het gezond verstand werd niet gevraagd voor een koning, hij moest gewoon in het juiste bed worden geboren. Gideondaysdayt blijkbaar, hoewel hij het zich niet kon herinneren.
Zijn moeder was dicht bij een hartaanval toen ze hem zag nadat de goede mensen die haar hielpen haar het kind brachten waarvan ze beweerden dat zij daarvan was bevallen. Ze was ervan overtuigd dat wat ze haar lieten zien niet van haar was. Ze was bedrogen enschreeuwde haar long uit like lijf.
Gideon keek alleen naar haar. Geen teken van herkenning en haar schreeuwen maakte hem ook niet van streek.
Om een lang verhaal kort te maken, ze rende het bos in waar tijd niet bestaat. Het vinden van het gestolen kind was haar eerste en enige prioriteit, niet voor het wezen van iemand anders zorgen.
"Ik heb een vriend, ik denk dat je hem echt aardig zou vinden", zei de raaf tegen de oversture vrouw die hij ooit in het bos had gevonden.
Ze verloor haar stem nadat ze te lang de longen uit haar lijf had geschreeuwd. Hij had medelijden met haar en had haar maandenlang gevolgd. Hij liet het stuk kaas voor haar voeten vallen dat hij net uit de keuken van het paleis had gestolen.
"Kom mee, je kunt eten terwijl je loopt."
De raaf besloot op haar schouder te gaan zitten, zodat hij haar kon leiden en wat gevoel in haar kon praten, afgezien van het feit dat hij het niet erg vond om door een vrouw rondgedragen te worden. Het gaf hem zeker respect en ze bracht wat glamour in zijn leven. De andere dieren leLek Lekr te respecteren.
"Over die Giddeon heb je gelijk. Hij is niet je zoon. Ze hebben hem verwisseld voor je kind, maar dat wist je al. Een goede vriend van mij redde je kind en je kunt beter opschieten omdat ze naar hem op zoek zijn. De" goede mensen". Ik bedoel zoals je weet, weten ze altijd alles beter en denken dat zij de wereld kunnen redden door jong leven en de natuur in te ruilen voor hun producten."
"Genocide", fluisterde ze.
"Blijf jezelf dat vertellen vrouw," zei hij, "noem het zoals je wilt, zolang je maar blijft lopen. Het heeft me lang geduurd om te vinden wat van jou is. Vind je de kaas niet lekker?"
Toen ze in een donker deel van het bos aankwamen, wachtte een enorme wolf hen op.
"Is zij het?"
"Je dacht dat ik iemand anders zou brengen?"
De wolf keek naar het gezicht van de vrouw en knikte, draaide zich om en verdween in de struiken.
"We kunnen hem beter volgen", zei de raaf, "voordat hij van gedachten verandert en het kind zelf houdt."
"Mocht je willen, ik heb er al twaalf. Hij is daarbinnen", zei de wolf tegen de vrouw terwijl hij in de richting van een grot wees.
"Neem wat van jou is en vertrek aan het einde van de grot. Kom hier niet terug of je zult er spijt van krijgen."
Even aarzelde ze.
Verhalen leerden haar dat raven en wolven dieven zijn en niet te vertouwen, maar het leven bewees dat degenen die zichzelf 'goede mensen' noemen, het slechtst waren.
"Bedankt", zei ze en ging de grot in. Hoe dit verhaal ook aflafootit was haar vrije keuze.
