Living with a fellow human being in need is difficult.Very tricky.To put it mildly.Whether someone is physically ill or mentally, there is a problem in living together.The question is how you can (learn) live with it.

After all, not only the sick person himself, but certainly the people in the immediate vicinity - partner, parents, child - suffer from it.To them, it can feel like a storm in life.An autumn storm, if you like.And is there anyone standing next to them? Someone who cares about them so much that they can always go there?

Yes, there are family care arrangements.Yes, there are several social covers.But does that also cover the cargo? Is there enough room to express yourself? To be able to stand up as a neighbor of the sick person in this storm? That's the question!

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email

Dana
Ik heb deze al een paar keer eerder gelezen, maar nog niet erop gereageerd. Ja, het is waar dat de partner vaak vergeten wordt in het proces. Dubbele zorgen... 
Reply
Hans van Gemert
Een aangrijpende bijdrage. Zoals je aangeeft, als je wordt geconfronteerd met lijden, dan heeft dat impact op iedereen rond de zieke.
Reply
ElisabethsMagazine
Je hebt er een mooi verhaal over geschreven. Maar het is een asociaal om de partner, kinderen of zelfs buren voor de zorg te gebruiken. Die hele participatiemaatschappij is een gedrocht. Een zieke is gebaat bij professionele zorgverleners die emotioneel niet betrokken zijn. 
Reply
Flying Eagle
Tot op zekere hoogte mee eens.
Maar zeker de partner heeft hoe dan ook met de situatie te maken. En heeft er een eigen weg in te zoeken en te vinden. 
Wat mij opvalt is, dat er vaak wel aandacht is voor de zieke, maar niet (of nauwelijks) voor de directe omgeving, zoals de partner. Vandaar deze bijdrage.
Reply