Stempel en nu?

Juni 2014. Na 8 jaar bij de zelfde werkgever komt er een einde aan deze periode door een reorganisatie. BAM! Ineens is alle zekerheid die ik gewend was weg. Paniek. Hoe ga ik dat doen met mijn hypotheek, wat wil ik nu voor werk gaan doen. En die fijne collega's die ik had, vind ik die ook nog bij een andere werkgever? 

Alles stond op zijn kop. En dat heeft wel zijn uitwerking gehad. Ik vond mezelf altijd de nuchtere, niet gek te krijgen en ik kon 100 dingen te gelijk. Nu weet ik dat  ik ook toen al niet lekker in mijn vel zat. De signalen waren er voldoende, maar ik zag ze niet. Het was gewoon druk en dat accepteerde ik.  Maar dan kom je ineens thuis te zitten en heb je alle tijd om na te denken. Ik was doodop. Kon op het hoogtepunt niet eens de winkelstraat doorlopen. Wist aan het einde van de straat gewoon niet meer hoe ik thuis kwam. Rare ervaring om mee te maken voor iemand die altijd vol energie was.

Gelukkig had en heb ik mensen om me heen die me zeiden dat dat niet langer zo door kon gaan. Als een bang vogeltje ben ik naar de huisarts gegaan en die heeft me toen doorverwezen naar eerst een praktijkbegeleider en toen ik merkte dat ik daar niet veel verder mee kwam naar een psycholoog. Daar was al snel vast gesteld dat ik met een burn-out kampte. Eerst vond ik dat erg raar. Hoe kan je nu een burn-out hebben als je geen werk hebt. Inmiddels begrijp ik dat dat er al veel langer zat.

Ik voelde me mislukt. Geen baan, geen geld, geen relatie. Daar zat ik dan 31 jaar en om me heen vriendinnen die samen gingen wonen en kinderen kregen. Maar ik moest naar mezelf gaan kijken. Het lukte me om een aantal projecten te kunnen doen qua werk. En dit gaf gelijk structuur. Dat was fijn. Daardoor ontstond er rust voelde ik me beter.