“Het is tijd om te gaan”, zei de stem. Vermoeid opende zij haar ogen, de weegschaal woog wat er niet was. Ja het is tijd om te gaan, dacht zij. Alweer!

Het oude busje was gepakt. Dit had zij in de afgelopen week zo onopvallend mogelijk gedaan, net als zoveel keren daarvoor. Zou die nieuwsgierige achterbuurvrouw het gezien hebben? Haar hobby was achter het raam van een slaapkamer staan en alles in de gaten houden. Een nare, bemoeizieke vrouw. Zij hitste de buurt op. Meerdere keren had zij verschillende instanties op haar afgestuurd. Zij had zelfs bijna hoogzwanger op straat gestaan met haar kinderen als die man niet ineens voor haar deur had gestaan en haar had gewaarschuwd.

Zij kroop uit bed en kleedde zich in het donker aan. Het was weer tijd om te gaan. “Kom”, zei ze tegen de weegschaal terwijl zij het ding oppakte en onder haar arm stak. Zij sloop de trap af. In het donker greep ze de tas met eten en drinken voor onderweg. Deze had zij al eerder gepakt. 

Zo stil mogelijk ging zij via de achterdeur de tuin door. Direct achter de poort, onder de oude eik, stond het busje, dat omgebouwd was als camper, geparkeerd. Zachtjes opende zij de deur en schoof de weegschaal naar binnen en zette de tas er bij. Nu moest zij alleen haar kinderen nog halen.

Weer sloop zij de tuin door. Voor de laatste keer ging zij de woning in, de trap op. Half slapend volgden de kleintjes haar. De trap af, de tuin door, zonder iets te vragen. Het zou voor hun een vakantie zijn, net als al die andere keren. 

Eenmaal in het busje kropen zij gelijk in hun bed en sliepen verder. 

Kort wierp ze een blik op het huis en de tuin die ze achter moest laten. “Gek, gek, gek”, dreunde het in haar hoofd, “jullie maken mij gek”. 

Was zij gek? 

Nee, de treiterijen, het groeps-stalken, de tegenslagen, de vele instanties waren geen toeval. Zij had geen kronkel in haar hoofd, zoals haar moeder altijd zei. Als zij nu niet vertrok dan zouden ze haar opsluiten, was zij haar kinderen kwijt. 

Net voordat zij de poort wilde sluiten viel haar oog op het kabouterpaar. Het meisje stond er wat verloren bij, een brief tegen zich aangedrukt. Zou zij op goed nieuws hopen of heeft zij hartezeer? “Kom”, zei zij, “we gaan op reis”. Zij pakte het meisje op en sloot de poort voor de laatste keer.

Een kraai vloog op uit de oude eikenboom toen zij de motor startte, de parkeerplaats afreed de straat uit. In een flits zag zij hem staan.  De man die haar toen ooit waarschuwde, zat er nou een kraai op zijn pet?

“Je moet nu echt gaan”, zei de stem, “als het licht is ben jij al lang en breed de grens over en een heel eind op weg”. Ze gaf een beetje meer gas. Als zij maar eerst voorbij het punt van de berg met die vreemde vogel was, dan zouden zij veilig zijn. 

De weegschaal woog en… zweeg.