De speeddaters druppelen één voor één binnen bij cocktailbar Barramundo, waar de dames en de heren gescheiden onthaald worden. De dames, een schijnbaar aangenaam gezelschap, wisselen al wijn nippend verhalen uit over wat ze al gedaan hebben om aan een lief te geraken. Twee kleuterleidsters geven toe dat ze soms stiekem zouden willen achterhalen of de knappe papa’s gescheiden zijn, andere dames Tinderen erop los of hebben al eens deelgenomen aan speeddates. Iemand heeft zich zelfs al ingeschreven voor het tv-programma Blind Getrouwd. Ik zwijg.
Ik ben immers hier om te speeddaten, maar niet om te speed-‘daten’. Mijn overtuiging is dat je liefde niet moet zoeken, maar dat ze je zal vinden als ze er klaar voor is. Ik zoek dus geen lief omdat ik het tijdverspilling vind. En toch zit ik hier vanavond. Ik ben altijd sceptisch geweest tegenover alle datingformules, tot ik in 2011 deelnam aan een zakelijke speeddate. Tijdens de aangename babbels werd ik overdonderd door boeiende ondernemersverhalen. Sindsdien jeukt het.
Kinderen aub
“Speeddaten is niet meer dan een kansspel. Het is zoals meespelen met de Lotto. Je weet dat je weinig kans maakt om te winnen, maar toch doe je het”, vat Kevin het mooi samen tijdens onze babbel. Kevin, een knappe vlotte System Engineer van 25, komt net uit een relatie met een vrouw en een baby. “Ik ben een half jaar papa geweest voor de baby, en sindsdien wil ik niets liever dan opnieuw vader zijn. Eerlijk gezegd mis ik de kleine meer dan mijn ex”, geeft hij toe.
“Speeddaten is zoals meespelen met de Lotto. Je weet dat je weinig kans maakt om te winnen, maar toch doe je het.”
Kevin is vanavond zeer gericht aan het zoeken naar een vrouw die ook een kind wil. “Wil jij kinderen?” is de eerste vraag die hij stelt. Ik schrik. Moet ik echt nu beslissen of ik kinderen wil? Ik twijfel, en dat ziet hij meteen. “Nee dus”, zegt hij teleurgesteld. Ik schud met mijn hoofd. Kevin trekt een streep door mijn naam. “Ik vind je wel een toffe vrouw met een vlotte babbel, maar als je geen kinderen wil dan eindigt het hier.”
Bij lasser Patrick klinkt de introductie zo: “Je hebt toch graag honden hé?” Vorig jaar heeft hij een hondje in huis gehaald en sindsdien moet zijn droomvrouw verzot zijn op honden. De eerste vijf minuten van onze date gaan dan ook alleen over zijn viervoeter. De hond krijgt nu al meer aandacht dan ik, bedenk ik me, want Patrick wil niets over mij weten. “Heb je nog andere interesses?”, vraag ik als ik merk dat er geen stoppen aan is. Tot mijn grote opluchting zegt hij van wel. De opluchting is echter kortstondig, want de laatste minuten van onze date gaan enkel over tractoren en het boerenleven. Maar goed dat ik toevallig een boerenkleindochter ben, anders was deze speeddate een monoloog.
Mr Origineel
7 minuten is amper genoeg om het over je werk, hobby’s en sporten te hebben, en dus beperk ik me hoofdzakelijk tot de oppervlakkige clichévragen. Al hoor ik na verloop van tijd dat de mannen de raad hebben gekregen om dat net niet te doen. Oeps. Pedagoog Johan geeft alvast het goede voorbeeld: “Ik wil niet horen wat je doet, maar ik wil weten wie je bent. Zeg eens, wat voor iemand zit hier voor mij?” We filosoferen even over het verschil tussen wie je denkt dat je bent en wie je echt bent, en vervolgens vertel ik hem over wie ik denk dat ik ben. Blijkt dat mijn beeld van mezelf vrij goed aansluit met hoe hij zichzelf ziet (nog een sociale, creatieve romanticus, hoera!). Johan scoort met zijn originele aanpak.
Blijkbaar ben ik de enige die Johan wel waardeert, want als ik tijdens de pauze de dames verhalen hoor uitwisselen, klinkt wat ik wel lief vind ineens psychopatisch. “Die pedagoog hoorde me uit alsof hij mijn psycholoog was. No way dat ik iemand die ik niet ken persoonlijke dingen ga vertellen”, gruwelt een van de dames. “De mannen zijn niet de moeite vanavond. Ik wil hier echt weg. Gaan we hiernaast niet op restaurant?”, roept dezelfde aangeschoten vrouw. Enkele andere vrouwen begrijpen haar reactie niet en zeggen dat ze zich wel amuseren.
Ik draai me om en kijk naar het groepje mannen achter ons. Jep, ze hebben haar gehoord. Eerder vanavond heeft Bart, een ontzettend lieve maar verlegen IT-nerd, me verteld dat hij nog nooit een match gehad heeft na een speeddate en dat hij zich daar slecht om voelt. Hij kijkt me nu aan en ik zie het laatste restje hoop in zijn ogen in duizend stukjes breken. Medelijden vervult mijn hart. Ik schaam me diep voor mijn ras.
Al kunnen sommige mannen er ook wat van. Bernard bijvoorbeeld. Het loopt al fout als hij zich introduceert: “Ah, jij zit hier lekker apart. Tegen jou kan ik vertellen wat ik maar wil, want de andere vrouwen horen toch niet wat ik zeg.” Mijn alarmbellen gaan al af. Vervolgens vertelt hij me dat hij uit Limburg komt, in Luxemburg gewoond heeft en stage loopt als makelaar nadat hij rechten en geneeskunde gestudeerd heeft. Ik vertel hem dat ik journalistiek gedaan heb en mijn eigen blog heb, waarop hij ineens besluit om journalist te worden. Ik wil facepalmen. Hij staart diep in mijn ogen. Zijn pupillen zijn enorm. En dan besef ik het: hij heeft allicht drugs gepakt.
Lichaamstaal
Speeddaten, het is ontzettend boeiend. Je hoort interessante verhalen, je ontmoet mensen die je anders allicht nooit zou ontmoeten en je leert vooral mensen beter inschatten. Je moet immers sterk letten op lichaamstaal om een goed beeld te krijgen van wie er voor je zit. Zo ontmoet ik aangename, deftige mannen waarmee ik een heel goed gesprek heb, maar die zichzelf te hard proberen te verkopen, die zich in allerhande bochten plooien op basis van wat ik zeg of die zich schijnbaar volledig laten leiden door mijn uiterlijk.
“Ik heb liever dat mannen me niet leuk vinden om wie ik ben dan dat ze me leuk vinden om wie ik normaal niet ben.”
Ik heb nochtans zelfs geen klein beetje moeite gedaan om me mooi op te kleden, in tegenstelling tot alle andere dames. Ik heb liever dat mannen me niet leuk vinden om wie ik ben dan dat ze me leuk vinden om wie ik normaal niet ben. En wat blijkt? De mannen vinden mij net leuker dan de andere dames, omdat ik er niet zo fancy uitzie. Peter, politie-inspecteur in opleiding en lookalike van Rode Duivel Dries Mertens, is bijvoorbeeld volledig weg van mijn dikke trui met een hoog knuffelgehalte. “Ik heb zelf ook geen moeite gedaan om er extra goed uit te zien, om dezelfde reden”, zegt hij na de speeddate. Blijkbaar ben ik vandaag niet de enige die zonder verwachtingen naar Barramundo is afgezakt.
Een tweede ontdekking is dat wat je liever niet vertelt soms je grootste troef kan blijken. Eerder vanavond had ik me voorgenomen om te zwijgen over het kickboksen, want ik vermoedde dat de mannen dan massaal zouden afhaken. Maar het omgekeerde blijkt waar. Van zodra ze van de shock bekomen zijn – “Gij kickbokst?! Nee… Da kan ni. Jij bent daar te lief voor. Ma echt?! How joh!” – vinden ze het geweldig. Zelfs na de speeddates krijg ik er nog een tijdlang vragen over.
Wil je weten hoe het verhaal afloopt, lees dan hier verder.
