Ik kreeg het er gewoon warm van, en voelde **** echt bij mij. Wow, dat deze dag zo zou eindigen zeg, had ik nooit verwacht. Ik vroeg aan **** van wie dat prachtige nummer was waar ik de rillingen van kreeg en emotioneel van werd. Ok zei hij, dat liedje? Die is speciaal voor jou van ****. Dit was zijn lied en en als hij je miste luisterde hij er altijd naar, tot vervelends toe, voor ons ;-) Ik moet wel lachen. Wij hebben jou zo goed leren kennen door zijn keuze's van muziek en zijn verhalen over jou. Jullie hadden nooit maar dan ook nooit uit elkaar mogen gaan. Ik knikte
Maar dat is wel gebeurd zei ik en dat kan niet meer terug gedraaid worden en ik haat dat!
Af en toe zag ik zijn zoon rond rennen. My gosh! wat lijkt hij toch op zijn papa. *slik
Die middag liep ten einde en we gingen naar huis. Iedereen dag dag gezegd, enne, oh ja! we houden contact hoor, ja doen we! Dikke knuffels en kussen en weg waren we. Nog een paar keer achterom kijkend met een vreselijke brok in mijn keel. En nu? Zit ik te janken! Gatverdamme!!
........................
Ok, ik heb mij herpakt..sorry!
We zijn in de auto gestapt en waren volop aan het praten over deze dag. Zo indrukwekkend allemaal. Veilig thuis gekomen en op de bank geploft. Ik was helemaal kapot! Ohh en weten jullie nog? Mijn auto had water moeten hebben, dus vergeten door alles he? En gewoon geen problemen meer gekregen. Het hoe en waarom? Dat lezen jullie nog van mij.
De gewone dagen gingen gewoon door, maar ik? Ik was als een wrak en begreep het nog steeds niet. Waarom hij! Ik was boos, heel erg boos! op alles en iedereen. Aan het verdriet kwam geen eind aan. En nog, nu na al die jaren heb ik het er nog zo moeilijk mee. Kan ik echt dagen hebben dat ik zit te huilen om hem.
Op een dag zat ik op de bank, muziek aan, poesjes bij me op de bank en zat wat naar buiten te staren, met de tranen over mijn wangen. Ik merkte op dat de poesjes raar deden. Ik keek naar waar zij keken. Toen zag ik ineens een soort van wolk opkomen, of was het mist? van onder de eettafel. Ik was zo verbaasd en dacht, dat komt door je tranen, dit is niet echt. Ik keek weg, maar wilde het zeker weten, en ineens werd die mist/wolk groter en groter en begon vormen aan te nemen. Ehhh?? Wat is dit nou?? ik had een idee natuurlijk, maar ik schrok zo enorm dat het uit elkaar spatte. WOW!! Ik heb al veel meegemaakt, maar dit?? Dit was de 1e keer.
Die schat, hij was gewoon bij mij. Vandaar dat ik het steeds zo erg voelde. Als ik op de bank zit, komt hij naast me zitten. Lig ik op bed? Voel ik aan 1 kant het bed inzakken. Mijn mond? Is weken koud geweest. De muziek horen waar hij en ik van hielden. Het ging maar door. En ik vond het fijn. Maar, dit is niet goed. Hij moet over, maar door al mijn verdriet hield ik hem bij mij, en dat mag niet! Absoluut niet.
Ik moet! nu mijn verdriet aan de kant zetten, want hij moet over. Dat zat dus steeds in mijn hoofd. Ik wil absoluut niet dat hij bij mij blijft, Ja, natuurlijk wil ik dat wel, maar dat is enorm egoistische van mij. Ik ben met hem gaan praten dat hij hier absoluut niet kon blijven, dat hij moest gaan naar de mensen die van hem hielden en die op hem aan het wachten waren. Hoe erg ik het ook vond, dit moest ik doen!
“There is a connection between heaven and earth. Finding that connection gives meaning to everything, including death. Missing it makes everything meaningless, including life. ”
Hij is weg, ik voel het aan alles. Het was zo leeg in huis. De bank bleef leeg, het bed zakte niet meer in, en zelfs de muziek was zachter gaan spelen. Nee, het is goed zo! Dit hoort zo te gaan. Ik heb hier niks in te brengen, want zo hoort het te gaan.
