Symbiose

Symbiose. Iets wat we direct hebben na onze geboorte met onze moeder. We kunnen niet anders dan dat op het moment dat we nog zo afhankelijk zijn. We snappen nog geen taal en moeten daarom afgaan op dat wat we voelen bij onze ouder(s)

Maar wat als deze gevuld is met zelfhaat, met angst en boosheid?
Het eerste wat er in ons gebeurt is dat wij die gevoelens overnemen (denk oa aan huilbaby's). Als de moeder een diepgewortelde angst heeft voor het leven, het gevoel heeft niks waard te zijn, dan nemen we dat direct over en hebben wij direct al het gevoel niet van waarde te zijn voor de ouder. Want als die niet blij is, dan moet het wel onze schuld zijn. Hierdoor kan er al een flinke verstoring ontstaan in de ontwikkeling. In het natuurlijk proces van verbinden en loslaten. De uitkomst hiervan is dat we in ons volwassen leven altijd direct in een bepaalde vorm van symbiose gaan zitten in contact met die ander. Met vriendschappen en met liefdesrelaties. Dat kan hele onprettige situaties veroorzaken. Omdat we nooit op een juiste manier hebben geleerd om ons te verbinden met de ander duiken we direct weer in een papa/mama verhaal. Hierdoor herhalen we onze thuissituatie. Zelfde verhaal, ander decor.

Het is onze "natuur" omdat wat niet juist is afgesloten (dus het natuurlijke proces van opgroeien) opnieuw te herhalen. Net zo lang tot het ons wel lukt. Maar eigenlijk ben je iets aan het halen wat je toch nooit meer krijgt. Dit gaat geheel onbewust en kan je pas stoppen wanneer je beseft dat er nog overtuigingen zitten in jouw systeem die elke keer op repeat drukken. We verlangen van onze relaties dat zij alles zullen doen om ons tegemoet te komen. We blijven vechten voor iets wat allang gepasseerd is. Gewoon omdat we elke keer op een zelfde manier die verbinding maken.

De "normale" gang is dat we ons op een gezonde manier los maken van onze moeder. Dat we onze eigen ikje kunnen ontdekken. Dat we weten dat er van ons gehouden wordt ook als we boos of verdrietig zijn. Dat we onze grenzen aan mogen geven zonder dat we daar voor gestraft worden. Dat we mogen voelen wat we voelen en mogen zijn wie we zijn en worden wat we willen worden (prinses, piloot, astronaut). Zonder dat dit vernietigd wordt. Maar wanneer er een vernietigende energie al in onze ouder(s) zit, dan zal deze als een hamer inslaan op ons bestaan. Hebben we het gevoel dat we geen ruimte mogen innemen in deze wereld. Zal je altijd zoekende zijn naar bevestiging en waardering van buitenaf door op die symbiotische manier het contact aan te gaan.