Teenmoms

Ik wil het  met jullie hebben over jonge moeders, oftewel "teenmoms". Ik ben daar zelf een voorbeeld van. Net als mijn moeder... Maar voor dat iedereen met gekke ideeën en oordelen komt, wil ik eerst een kans om duidelijk te maken wat er in je omgaat als zoiets gebeurd.

Ik was ongeveer 10 weken zwanger toen ik erachter kwam. Ondanks dat de tekenen achteraf heel duidelijk bleken heb ik er nooit bij stil gedaan dat de test positief zou kunnen blijken. Het heeft heel lang geduurd voordat ik het mijn ouders durfde te vertellen. En in eerste instantie vond mijn moeder het ook absoluut geen goed idee. Zij en mijn vader waren een jaar jonger toen het hén overkwam. Maar om die reden was mijn vader dan weer wel heel supportive. Máár in the end is het natuurlijk mijn eigen keuze. Ik wist niet wat ik moest doen tot ik dat gesprek met mijn moeder had.  Onbewust kwam ik tijdens dat gesprek alleen maar met argumenten om er voor te gaan. Ondanks alle
"Ik weet hoe het is." en "Het gaat moeilijk worden." dacht ik alleen maar aan het feit dat ik het niet over mijn hart krijg en over 5 tot 10 jaar van nu - wanneer ik er zogenaamd wél klaar voor zou zijn - als ik besluit een gezinnetje te vormen, ik zal denken aan mijn kleine man of meid, die een grote broer of zus had kunnen zijn. Hoe zou hij of zij eruit hebben gezien? Hoe zou het karakter zijn? Allemaal dingen waar ik niet aan wilde denken. Om heel eerlijk te zijn, ja. Ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat ik het weg zou laten halen. Maar wat er allemaal in je omgaat als het je daadwerkelijk overkomt. Dat is niet te beschrijven. Het meest erge vind ik nog wel dat mensen die niet eens een persoonlijke band met mij óf mijn  partner hebben, zich er maar al te lief mee bemoeien. Wordt mijn leve echt verpest als ik niet meer elk weekend tussen de 16-jarige in Paradiso kan staan? Nee. Tuurlijk had ik wel graag een studie afgemaakt en zonder een oppas te hoeven regelen, spontane uitstapjes maken. Maar de liefde die je voelt voor zo'n kleine man, kan je je nooit hebben voorgesteld tot je hem in je armen hebt. Het was het helemaal waard.


Deel deze post met vrienden, familie of bekenden die hetzelfde meemaken of hebben gemaakt. En laat in de comments weten wat jullie ervan vonden!

Liefs,
Kimberley