Ongeveer 1,5 jaar geleden kwam ik hier in Spanje aan, deze keer voor onbepaalde tijd. Ik was zo ongelofelijk moe, ik wilde helemaal niets meer ‘moeten’. Ik wilde mezelf oneindige rust, vrijheid en ruimte geven. En zo kwam ik aan op deze mooie olijfberg in Coin. Bij mijn zus vond ik de veilige plek om even alles los te laten. Voor het eerst wilde ik niets meer plannen, ik wilde alleen maar rust!
Die rust zat niet alleen in de plek, waar ik letterlijk in de stilte van de natuur nul prikkels om me heen had, het zat misschien nog wel het meest in mezelf. Kon ik mezelf de ruimte en rust geven? Mocht ik het eindelijk eens loslaten? Om mijn intentie kracht bij te zetten had ik elke ochtend een ‘mantra’ die ik meerdere malen zei als ik opstond; ‘Ik hoef niets, ik hoef niets, Ik ga pas iets doen als ik ook echt de behoefte voel om iets te doen, en als dat niets is, is het ook goed.’
De paniek schoot dan meestal direct in mijn lijf: “Dan wil ik misschien wel nooit meer iets doen en blijf ik eeuwig op de bank liggen en op deze veilige berg zitten” ik was doodsbang dat als ik hier aan toe zou gaan geven dat dan het einde zoek zou zijn! Maar ik was zo moe en wilde zo graag een meer ontspannen leven, dat ik het toch deed. Daarnaast was ik enorm nieuwsgierig naar wat er nu eigenlijk echt van binnenuit zou komen, wat zou mijn natuurlijke stroom en behoefte eigenlijk zijn?
Ik schilderde alleen als ik echt zin had om te schilderen maar ik heb ook dagen op de bank gehangen of een beetje buiten onkruid staan trekken. Dan weer een dagje Netflix, dan weer een paar dagen zin om te schilderen of om te schrijven. Dat boek dat geschreven wilde worden, heb ik honderden keren naast me neergelegd, ook daar vertelde ik mezelf elke keer dat ik het niet hoefte te schrijven als ik niet wilde, maar opeens was hij af 
en zo ging er 1,5 jaar voorbij en voelde ik steeds minder vermoeidheid en steeds meer zin in het leven.
En toen opeens, tot mijn eigen grote verbazing, stond ik twee weken geleden op met “ik heb zin om de berg af te komen, ik heb behoefte aan meer verbinding, meer in het leven te staan” en daarnaast voelde ik opeens de behoefte aan Nederland. Wat? Nederland! Daar moest ik wel een beetje om lachen, dat had ik een jaar geleden echt niet gedacht! Ik heb werkelijk geen idee waarom maar het voelt heel duidelijk de bedoeling. Nog geen week later vertelde een vriendin me hier dat ze naar Nederland zou vliegen. “Mag ik met je mee?” vroeg ik direct. Ik heb namelijk best wel vliegangst en samen is dan toch fijner dan alleen. Nou dat vond zij ook wel gezellig.
Dus, ik kom 6 september naar Nederland. Geen idee wat, waar, wanneer, hoe lang. En voor het eerst durf ik het open te laten. Mijn lieve vriend Milton (a.k.a. Stuart ) komt me van het vliegveld halen en heeft een logeerbed, daar heb ik er inmiddels al meer van aangeboden gekregen dus ik heb een plek om te slapen. Ik voel dat ik wel zin heb om mijn workshop Dot Art ook te gaan geven, maar laat ook daar nog even open waar en wanneer, eerst maar even voelen waar ik echt behoefte aan heb als ik aankom. In ieder geval enorm zin om al mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes weer in real life te zien en te knuffelen en stiekem ook wel een beetje nieuwsgierig naar wat er nu weer gaat ontstaan
————————-
Voor mijn boek, kunst en updates van (Nederlandse) workshopdata: www.tessasmits.com
