Op 16-jarige leeftijd werd mijn geduld op spectaculaire wijze op de proef gesteld. Zes lange maanden heb ik geleefd met de cortisol levels van een neonaat die net het baringskanaal is gepasseerd, elke keer gevoed door het langsrijden van het rode PTT busje of slaande autodeuren. Oorzaak: een actie van de toenmalige Postbank. Je kreeg daar namelijk gratis een mobiele telefoon als je 1000 euro op je spaarrekening zette en mijn lieve moeder deed dit voor me. Jammer genoeg was ik niet de enige met zo’n lieve moeder, waardoor er leveringsproblemen ontstonden die resulteerden in de 6 maanden durende marteling. 6 maanden lang kon ik werkelijk nergens anders aan denken dat aan die telefoon. Ik stond ermee op, ging ermee naar bed en sliep er niet van.
Geduld, ik heb het niet. Duidelijk een ‘de novo’ mutatie in mijn genen, omdat ik dit in mijn ouders totaal niet herken. Mijn brein kan ik het beste omschrijven als het oog van Sauron uit The Lord of the Rings. Een oog op een hoge toren, zonder oogleden, niet in staat tot knipperen, overal doorheen kijkend. Totaal gefocust op maar één ding: de ring. Afleiden is bijna onmogelijk door de enorme intrinsieke motivatie tot het heroveren van de macht. De telefoon van de Postbank omschrijft de kwelling die ik ervaar omtrent het wachten. Ook wachten op cijfers voor toetsen of werkstukken was op de middelbare school al problematisch. Regelmatig liep ik naar de lerarenkamer om de leraren met mijn blauwe ogen te verleiden tot het versnelt leveren van de resultaten. Vaak zonder succes. Hoe ik ooit al die auditie uitslagen als zangeres heb overleefd kan ik écht niet meer begrijpen. Eerst al aanmelden en wachten op een uitnodiging (soms al gelijk een afwijzing). Vervolgens auditie doen en wachten op de uitslag die vaak weken op zich liet wachten en meestal een afwijzing was. Elke keer als het geluidje van een inkomende email te horen was op mijn telefoon steeg mijn hartslag en voelde ik de adrenaline mijn lichaam in volle paraatheid brengen. Vervolgens kon ik de email van weekaanbiedingen van de Albert Heijn weer wegklikken. Super slim ook om wéér een opleiding te gaan doen, met toetsten, en cijfers. Met enige vrees kijk ik naar de toekomst waarin mijn geduld door menig bevalling op de proef zal worden gesteld.
Het is overigens niet alleen maar kommer en kwel. Mijn Sauron-brein zorgt ook voor periodes van zeer grote focus. Als ik erop reflecteer volgens de methode van de kernkwadranten (ik kan niet geloven dat ik dit nu vrijwillig doe in een blog) heet het ‘daadkrachtig’ en dat herken ik zeker in mezelf. Complete gebergtes kunnen worden verzet, vooral als er lekker veel druk op de ketel zit door een deadline. Ook de valkuil ‘drammerig’ is mij helaas niet onbekend, wat ongetwijfeld door mijn man zal worden beaamd. Rust kan ik vaak pas vinden als ik het nóg een keer heb gevraagd of gezegd, of mijn gevoelens nóg een laatste keer heb kunnen ventileren. De keerzijde van mijn daadkracht en drammerigheid zijn periodes van passiviteit. Deze periodes kunnen met recht mijn ‘allergie’ worden genoemd, doordat Sauron hier zeer onrustig van wordt. Ik sta namelijk aan of uit, zwart of wit. Grijs vind ik zo ontzettend lastig. Good luck met de verloskunde waarin ALLES grijs is. En mijn uitdaging is dus ‘geduldig’. Nou logisch, over en uit!
Ik dwaal af…. Zwanger worden bleek ook tot mijn levensles der geduld te behoren. Na de mentale onbevlekte ontvangenis in 2014 die zorgde voor een alles overstijgende kinderwens, heeft het bijna een jaar geduurd voordat ik daadwerkelijk zwanger was van onze zoon. Heel normaal, een jaar, mega gemiddeld, maar voor mijn Sauron-brein een bijna onmogelijke opgave. Elke methode ter detectie van een eisprong werd ingezet en voor de informatieve ondersteuning schafte ik een tweedehands exemplaar van 'Obstetrie en gynaecologie : de voortplanting van de mens' van M. J. Heineman aan. Deze las ik van kaft tot kaft. Mind you: dit was vóórdat ik besloot om verloskunde te gaan studeren. De geduld goden waren me gunstiger gezind bij de zwangerschap van onze dochter. 1,5 week na de beslissing om ervoor te gaan had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen en ik kon mijn geluk niet op. Little did I know. Mijn dochter blijkt namelijk mijn grootste uitdaging te zijn, een ultieme oefening in geduld. Door haar ontwikkelingsstoornis weten we niet óf en wanneer ze welke ontwikkeling door zal maken. Elke ontwikkeling die ze wel maakt, maakt ze langzamer. Alles in haar eigen tempo, buiten mijn macht om. Geduld en loslaten. Er zijn momenten geweest dat het voelde als een straf, of karma. Ik was namelijk ongeduldig geweest met betrekking tot het starten van een nieuwe opleiding. Het moest allemaal NU. Weer zwanger worden, leven omgooien, ik kon niet meer wachten, ik was ongelukkig en het moest allemaal anders en wel NU. En daarom kreeg ik een gehandicapt kindje, karma. Geen dikke pech, maar eigen schuld dikke bult. Het doet nog steeds een beetje zeer als ik eraan terugdenk, wat kan ik toch hard zijn voor mezelf. Inmiddels weet ik dat het bij mijn rouwproces hoorde en heb ik het een plekje kunnen geven. Het voelt nog steeds wel als karma, maar dan op een positieve manier. Niet als straf, maar als een manier om te groeien. Groeien in de kunst van het hebben van geduld.
#theartofbeingpatient#geduld#levenderouw#gehandicaptedochter#studerendemoeder#verloskundigeinopleiding #VIO#operazangeres
