Thuisblijver

Daar zit je dan. In je uitgesleten joggingbroek. De touwtjes zijn er al lang uit, het is al ver voorbij de tijd dat een nieuwe op zijn plaats was geweest, en bij de Primark kosten ze niet zoveel, maar ja. Vijf Euro is vijf Euro, en die groeien je niet op de rug. Een brood kost er al zo'n stuk of twee a drie, en je kinderen hebben eigenlijk nieuwe schoenen nodig, dus geen kans op een nieuwe.

Je had een leuke baan in de bouw, verdiende je centjes, had het helemaal zo slecht nog niet, maar ja, Mark moest zo nodig de hele boel kapot bezuinigen, en dus was je werkeloos. Toen het zogezegd beter ging kon je wel terugkomen, maar ja, dan moest je een flink stuk inleveren. Polen zat die willen werken, had je voormalige baas gezegd. Hij had schijt aan het feit dat je van dat loon je gezin niet kon onderhouden. Voor hem was het ook veel zwaarder en duurder geworden met al die maatregelen van Rutte en Asscher. Dus daar sta je dan iedere week bij het UWV die je maar vertellen dat je eens een fatsoenlijke broek moet gaan kopen. Waarvan dan?

Van de stress is je vrouw door haar hoeven gezakt. Ze loopt bij een psychiater, en omdat je de premie al nauwelijks kunt opbrengen, is ieder bezoek aan hem, een aanslag op je karige huishoudgeld. Alleen al haar medicijnen kosten meer dan een paar dagen eten. De aanvraag voor de voedselbank is nog niet beantwoord, en de maand is nog lang.

Je zoontje heeft een leerachterstand. In zijn klas is het meer dan de helft niet westerse allochtoon. Die gasten spreken enkel Arabisch met elkaar, zijn in het Nederlands nauwelijks te volgen, en daar wordt het lesmateriaal en de gegeven lessen op aangepast, want iedereen moet mee kunnen doen. je dochter wordt al weken lastig gevallen door enkele Marokkaanse gasten bij het buurthuis. Ze doet tegenwoordig maar een doek over haar haar om niet op te vallen. Haar vriendinnetje is aangerand, met de aangifte werd niets gedaan. Te weinig mankracht, zeiden ze.