Het is 27 graden. De broeierige warmte die ook in het regenseizoen nog heerst maakt loom. Genietend van de rust is er tijd voor een moment van reflectie.
Het gehaaste leven in Nederland heb ik tijdelijk achter me gelaten en maakt plaats voor momenten van echte verbinding: zowel met de natuur als met de bevolking op Bali. Hier zijn mensen arm, maar iedereen zorgt voor elkaar. De oma die koekjes geeft, mensen die samen met je willen eten, de makaken in het bos die gezamenlijk hun eten bij elkaar scharrelen; overal is verbinding merkbaar. Als ik deze situatie vergelijk met Nederland merk ik pas hoe vermoeiend het leven bij ons kan zijn. Je hebt er altijd haast en het kan altijd beter of mooier. Niet zo raar dat meer dan de helft van de mensen in Nederland een burn-out krijgt. Hier zijn de mensen tevreden met wat ze hebben en leven zij bewust in het nu. Zij eten aandachtig hun bakso of lontong en vragen elkaar hoe het met familie gaat. Dit is precies wat ik mis in Nederland: iedereen kijkt op zijn smartphone en heeft geen tijd om elkaar te vragen hoe het nu echt gaat. De menselijke verbinding mist. Vandaar dat ik me zo eenzaam heb gevoeld in de donkere wintermaanden. Na een verblijf van twee weken op Bali voel ik mij als herboren en kan ik weer genieten van de mensen om mij heen die oprechte interesse tonen. Ik heb mij meer thuis gevoeld aan de andere kant van de wereld dan in Nederland. Ik besluit daarom dit fijne, dankbare gevoel vast te houden als ik weer thuis ben en dit vooral met dierbaren te delen. In persoonlijk contact welteverstaan, niet door middel van mobiele telefoons. De huidige, moderne communicatiemiddelen leiden af van waar het werkelijk om gaat: de rijkdom van echte menselijke verbinding die niet over geld gaat, waar mensen voor elkaar zorgen en die jou een gevoel van 'thuiskomen' bezorgen. Net als op Bali.
