Dunya over 20 jaar: naar Engeland
Teleurstelling overheerst als blijkt dat Dunya’s vader niet komt op haar afscheidsavond van groep acht. Ze heeft hem uitgelegd hoe belangrijk het voor haar is dat hij komt en hij zou kijken of hij een afspraak kon verzetten. Als er een berichtje binnenkomt dat hij niet kan komen is ze er even helemaal stuk van. Wat moet ik zeggen? Ik laat haar maar even. Uiteindelijk zit ik alleen in de aula van de school vol trots. Ik heb tranen in mijn ogen van ontroering. Dit doet ze toch gewoon even. En ondanks de tegenslag, straalt ze. Ik klap voor twee.
Op de afscheidsavond krijgen de kinderen een tijdschrift “8 er-af”. Er staan foto’s in van het kamp in Bakkum, afscheidsberichtjes van de meesters en juffen, tips voor het overleven van de brugklas en artikelen van de kinderen met als titel: “Over 20 jaar ziet mijn leven er zo uit…..” . Dunya’s artikel is prachtig en hartverscheurend tegelijk. Alsof het een echt sprookje is.
Dunya over 20 jaar:
Voordeel van deze groepen; leren met je emoties om te gaan. En alle emoties mogen er zijn. Heel fijn hulp, en vooral ook heel erg waardevol; ze zijn met leeftijdsgenoten, lotgenoten. Ze leren en voelen dat ze niet alleen zijn. Er zijn meer kinderen die.problemen hebben met hun ouders. En dat is altijd een fijn gevoel, zeker nu ze de fase bereiken (en zo hoort dat ook),dat ouders niet alleen maar belangrijkste spilfiguren zijn.
En geloof me, dat gaat helemaal snel veranderen als ze naar de Middelbare school gaan; dan gaat de buitenwereld een steeds grotere rol spelen, en jouw rol als ouder gaat steeds meer naar de achtergrond. Deze basis wil je echt nog aan je dochter meegeven.
Ik hoop dat dit niet te direct is voor je. Het is bedoeld als een diep, uit mn tenen bedoeld en gevoeld gunnen, uit liefde voor alle kinderen die ik een zelfverzekerde toekomst gun, waarmee ze met dit soort teleurstellingen kunnen dealen. Ik gun haar de bescherming en begeleiding van volwassenen die haar dit kunnen meegeven.
Een geraakte moeder van 3, liefs