De man die me wakker schudt, lijkt op het kerstmannetje. Scheef op zijn kop staat een rode muts en hij heeft een knalrode neus. Aan zijn snor hangen kleine stalactieten en zijn wenkbrauwen en baard zijn wit van de aangevroren dauw.

  “Kom, jongen, maak dat je wegkomt,” zegt hij.

Ik richt me op en wrijf mijn ogen uit. Met een verdwaasde blik kijk ik om me heen. Het duurt even voor ik me realiseer waar ik me bevind.

  “Kom! Wegwezen!” dringt hij aan.

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email

Rudi
Ja, een vreemde wending mag je wel zeggen. Het moet verschrikkelijke zijn om je wereld te verliezen...of je in een wereld te begeven die je niet kent. Ik denk aan Alzheimer-patienten en dementie. Ik heb je nooit gevraag wat een soort verhaal het was, nu is... Show more
Reply
Soberana
Het ziet er iig naar uit dat de man die volgens Boris Jan Byttebier zou zijn, hulp gaat bieden.
Reply