Tot ziens, Marianne (deel 20)
De man die me wakker schudt, lijkt op het kerstmannetje. Scheef op zijn kop staat een rode muts en hij heeft een knalrode neus. Aan zijn snor hangen kleine stalactieten en zijn wenkbrauwen en baard zijn wit van de aangevroren dauw.
“Kom, jongen, maak dat je wegkomt,” zegt hij.
Ik richt me op en wrijf mijn ogen uit. Met een verdwaasde blik kijk ik om me heen. Het duurt even voor ik me realiseer waar ik me bevind.
“Kom! Wegwezen!” dringt hij aan.
Had ik al eens gezegd dat ik flashbacks in films en verhalen leuk vind? Niet? Bij deze :) Zo ook in de serie Mr. Robot.