Na een korte maar heftige voorjaarsstorm schijnt het zonnetje weer door de wolken. Heerlijk weer om een eind te wandelen. Ik roep Lobke bij me, lijn haar aan en wandel richting het losloop gebied. Ineens kom ik terecht in een zwerm van steekmuggen. Vanuit een automatische reactie voel ik hoe ik mijn hand ophef om ze van me af te slaan.
Maar ineens is daar die fluistering weer en de volgende woorden klinken door me heen; “Wil niets veranderen en accepteer alles zoals het op je pad komt”. Wauw ik word er stil van, want dit zijn de woorden die ik gelezen heb in het prachtige boek “Op blote voeten door Australië”. Dat boek heeft me heel diep geraakt. Ik besluit dan ook niets te doen en ik laat mijn hand zakken en beland in de zwerm. Overal hoor ik gezoem en waar ik ook kijk zie ik muggen, onder me, naast me, achter me en ver boven me, oneindig veel steek vliegen. En dan ontstaat er een groot wonder, ik beweeg mee op de cadans van de zwerm, ik dein als het ware mee en wordt totaal overrompeld door de intense ervaring. Ik ben beland in de dans van het muggenvolk, een totale eenheidservaring. Voor mijn gevoel ben ik minuten lang één met de zwerm en zo snel ze uit het niets tevoorschijn kwamen zo keren ze er ook in terug. Totaal verbaasd kijk ik om me heen. Weg zijn ze. Waar zijn ze gebleven? Mijn oog scant de omgeving af en ziet een grote zwarte wolk onder de blad rand van een boom. Duizenden steekmuggen cirkelen om de boom waarschijnlijk op zoek naar nectar. Ik ben een beetje beduusd van wat ik zie en zojuist heb ervaren. Mijn hand was immers al in de lucht om de beestjes van me af te slaan, maar de fluistering die me vertelde niets te willen veranderen en alles te accepteren zoals het op je pad komt heeft er voor gezorgd dat ik een prachtige zijnstoestand ben beland. Gevoed en stil door de ervaring loop ik terug naar huis, samen met de hond.
