De buurvrouw huilt. Dikke tranen rollen over haar ingevallen wangen, banen zich een weg langs haar kinnetje om vervolgens te eindigen in haar katoenen zakdoek.
De buurvrouw is oprecht verdrietig, haar gesnik gaat door merg en been. Ik wil haar troosten en vasthouden, maar ik durf niet zo goed: niet omdat ik bang ben, maar omdat zíj misschien bang is.

Ik stap over mijn twijfels en doe een stap naar haar toe met mijn armen wagenwijd, ondertussen kijk ik naar het gezichtje van het 92 jarige mensje dat voor mij staat. Ze deinst niet achteruit, dus ik zet nog een stap naar voren en pak haar stevig vast.

Ze is klein, kwetsbaar. Qua grote is ze mijn tienjarige, maar ze is veel brozer. Ik hou haar vast en laat haar haar tranen huilen. Stiekem huil ik met haar mee.

Wanneer ze uitgesnikt is laat ik haar los, ze pakt mijn hand terwijl ik een stapje achteruit zet om haar weer wat ruimte te geven.

Haar betraande ogen kijken mij liefdevol aan. Er klinkt een 'merci', terwijl ze wat in mijn hand knijpt.

Even staan we zo, zonder woorden. Er zijn ook geen woorden nodig: we voelen elkaar.

Niet veel later loopt het oude mensje weer terug naar huis, naar haar hartverscheurende eenzaamheid.

#tranenverdriet #lockdown #coronawaanzin #corona #coronamaatregelen #frankrijk #eenzaamheid #buurvrouw #eenzaamheidsvirus