"Ik wil vrouw worden."

Deze woorden staan nog in mijn geheugen gegrift alsof hij ze gisteren uitte. In werkelijkheid zei hij ze me eind vorig jaar, ergens begin oktober 2019. Ik kwam uit de lucht gevallen. Dat mijn vriend geen cliché machoman was, wist ik uiteraard al, en laat dat nu net hetgene zijn wat mij zo enorm aantrekt aan hem. Hij is ook autistisch, waardoor hij zijn gevoelens en emoties niet altijd een naam kan geven, dit heet 'alexithymia'. We zijn nu bijna 4,5 jaar samen, en dan weet je intussen wel het één en ander van elkaar. Zo vertelde hij me bijvoorbeeld dat hij vroeger wel eens voor de lol jurken van zijn zussen aantrok. Not a big deal, zou je denken. Mijn moeder had één van m'n vaders' overalls ingekort en ingenomen, zodat ik -net als mijn vader-, met overall en rubberlaarzen door de modder kon lopen en 'boer' spelen. Wat mijn vriend me echter nooit verteld heeft, is hoe hij zich voelde bij het dragen van die jurken, omdat hij nooit zijn emoties kon uitleggen. Nu is dit nog moeilijk voor hem, maar met de hulp van een psychologe en seksuologe, komt hij er langzaam maar zeker uit. Hij voelde zich 'juist' als hij die jurken droeg, alsof hij die jurken moest dragen, en hij dat altijd zou doen. Maar hij was geboren als man en zijn ouders hebben hem dan ook altijd zo opgevoed. Mijn vriend heeft een snor, een baard, brede schouders en een zware stem. Niets aan hem heeft mij -of anderen rondom mij- ooit laten vermoeden dat hij transgender is.

Eerste afspraak bij de seksuologe.

Op 14 oktober had hij zijn eerste afspraak bij een seksuologe verbonden aan een ziekenhuis bij ons in de regio. Dat was een hele moeilijke dag voor mij, omdat mijn hoofd mij wijsmaakte dat hij van het ziekenhuis zou terugkomen als een vrouw. Niet, dus. Zijn seksuologe helpt hem bij het (her)ontdekken van zijn geaardheid, zijn geslacht en wie hij wil zijn. De afspraken zouden maandelijks komen. Mijn vriend heeft een begeleidster die hem helpt omdat hij autistisch is, en zij is al een keertje met hem mee naar de seksuologe geweest. Ik heb het tot hiertoe nog niet aangedurfd. Na zijn voorlaatste afspraak bij de seksuologe, komt hij thuis en zegt "Ik mag hormoontherapie beginnen, het gaat echt gebeuren!" Ik kan je zeggen dat ik me doodsbang voelde die dag. Ik kreeg de ene paniekaanval na de andere en heb die stelselmatig allemaal voor mijn vriend verborgen. Tot op de dag van vandaag krijg ik nog steeds paniekaanvallen, hoewel deze -dankzij mijn nieuwe antidepressiva- een pak minder frequent zijn.

Naar de endocrinoloog.

Op een gegeven moment zit mijn vriend zijn autismebegeleidster bij ons, en ze zegt tegen hem "Oh ja, ik heb onze trein- en busroutes uitgestippeld om naar Mortsel te gaan". Ik kwam helemaal uit de lucht gevallen. Toen ik vroeg waarom ze naar Mortsel gingen en wanneer, keek de begeleidster mij verbaasd aan. Ze dacht dat ik wel wist dat ze naar Mortsel zouden gaan samen. Niet dus. Blijkbaar zit daar een endocrinoloog. Ik had het woord nog NOOIT in mijn leven gehoord, maar blijkbaar wordt dit ook een 'hormoondokter' genoemd, en die houdt zich veel bezig met diabetespatiënten, maar ook met mensen met hormoonproblemen of, in dit geval, transgenders. Mijn keel werd zo'n beetje dichtgeknepen. Nu al hormonen? Duizend-en-één vragen knalden mijn hoofd binnen en de meesten zitten daar nog steeds.

De eerste hormoonpil.

Gisteren was het dan zover: hij mocht het voorschrift voor zijn hormonen gaan ophalen bij de huisarts. Dit heeft hij dan gedaan en hij is de medicatie dan ook meteen gaan halen bij de apotheker. Gisteren heeft hij ook meteen zijn eerste twee doses ingenomen. Ik ben doodsbang. Realistisch gezien weet ik dat er voorlopig nog geen veranderingen merkbaar zullen zijn, maar ze gaan er wel daadwerkelijk komen. Voor hem was het natuurlijk geweldig. Hij vindt dit hele proces geweldig, hij zal eindelijk worden wie hij wil zijn en hij hoopt eindelijk écht gelukkig te kunnen zijn. En dat gun ik hem. Wat gun ik hem dat enorm hard.

... Maar wat met mij?

Ik ben hetero. Ik kan de schoonheid van sommige vrouwen uiteraard enorm appreciëren (wie niet?), maar ik voel me niet aangetrokken tot vrouwen. Mijn vriend zegt me steeds dat hij niet veel zal veranderen, maar hoe kan de transformatie van man naar vrouw nu "niet veel" genoemd worden? Hoe moet het verder met onze relatie? Ik zie mijn vriend doodgraag, maar echt écht doodgraag, en nu voelt het voor mij alsof ik aan het rouwen ben. Want binnenkort is 'mijn vriend' er niet meer. Dan is er een vrouw in de plaats. Hij is nog niet uit de kast tegenover mijn ouders, die eigenlijk ook zijn ouders zijn, aangezien zijn échte ouders nooit ouders geweest zijn voor hem (volg je nog?), en is dit van plan te doen via een brief, omdat hij op die manier makkelijker uit zijn woorden kan komen, en hij het hen niet face-to-face kan zeggen, bang voor hun reacties. Hij heeft die brief al geschreven, en ik heb hem ook al gelezen. Wanneer hij van plan is deze ook naar mijn ouders te sturen, weet ik niet. Maar ik ben zelf ook bang voor de reactie van mijn ouders. Ik ben momenteel bang voor alles.

Dit is het begin van wat waarschijnlijk een lange reeks zal worden. Hiermee geef ik jullie op Yoo.rs een ruimere inkijk in mijn leven, dat momenteel volledig op zijn kop staat.

#transgender #holebi #hetero #lgbtq #persoonlijk