Terwijl ik in het vliegtuig zit naar Mexico City denk ik terug aan de eerste keer dat in naar Mexico ging, heel lang geleden toen ik nog een puppy was. Het was ergens in de jaren ‘90, vlak nadat presidentskandidaat Colosio was vermoord, tijdens de eerste opstand van de zapatistas, in de hoogtijdagen van El señor de los cielos en toen El Chapo nog bekend stond als Chapito. Hoewel Mexico heel hoog op mijn verlanglijst stond sinds ik de film 'Against All Odds' had gezien en het nummer ‘Going Loco Down in Acapulco’ op meerdere cassettebandjes had grijsgedraaid, leek het mij (maar vooral m’n ouders) toch prettiger om dit bijzondere land niet op eigen houtje te verkennen maar lekker veilig met een georganiseerde tour. Na niet heel lang zoeken (Ik bedoel, het waren de jaren ‘90, zoveel keus was er toen nog niet) werd het een avontuurlijke rondreis met Djoser door Mexico, Guatemala en een stukje Honduras. Een prachtige reis! Zelfs zo mooi dat Djoser het programma na al die jaren amper heeft aangepast omdat de route gewoon perfect was en nog steeds is.
Onze eerste stop was Mexico City, een enorme overweldigende grote stad met meer inwoners dan in heel Nederland. Op onze tweede avond ging de hele groep gezamenlijk uit eten om elkaar wat beter te leren kennen en te proosten op een goed begin van de vakantie. En geproost werd er! We zongen luidkeels mee met de Mariachi band toen we voor de zoveelste keer vroegen of ze Cucurrucucu Paloma wilde spelen, we aten nachos en tacos en burrito’s en de drank vloeide rijkelijk. Maar aan het eind van deze zeer geslaagde avond regende het pijpenstelen en had ik geen zin om terug te lopen naar het hotel. Twee andere medereizigers, Leo en Marie, deelden deze gedachte en met ons drietjes namen we een taxi. Lachend zwaaiden we naar de rest van de groep, die binnen no time kletsnat waren: “Hahaha, so long suckers! We zien jullie wel bij de hotelbar als wij hoog en droog aan een cuba libre zitten!” We hadden de grootste lol, maar dat lachen verging snel toen de taxi langs de straat van ons hotel reed en stug bleef doorrijden.
Ietwat verbaasd keken Marie en ik elkaar aan. “Ehm, hadden we hier niet linksaf gemoeten?” “Ja, ik geloof het ook.” Voor de zekerheid wapperde Leo nog even met het kaartje van het hotel, waarop duidelijk het adres stond vermeld. De taxi chauffeur wuifde dit echter vrolijk weg en brabbelde wat in het Spaans. We besloten dat hij de weg echt wel wist en dat deze straat waarschijnlijk eenrichtingsverkeer was. No worries, we zouden zeker weten voor de rest van de groep arriveren en aan een lekkere cuba libre zitten op het moment dat zij als bezopen katten zouden binnenwandelen. Maar na minsten 45 minuten doelloos rijden was het toch wel duidelijk dat we niet meer voor de rest in het hotel zouden zijn.
We waren inmiddels in een of andere verlaten buitenwijk beland toen de taxi chauffeur besloot om eindelijk te stoppen. Bij een brug hingen wat ongure tiepjes rond die niet hadden misstaan in een aflevering van Narcos op Netflix, en juist daar liep onze chauffeur natuurlijk op af. Het huilen stond ons nader dan het lachen en meteen haalden we allerlei wilde theorieën in ons hoofd. We zouden worden ontvoerd, misschien wel vermoord, we zouden onze organen kwijtraken, worden verkocht aan een of andere oliesjeik of kartelbaas... Terwijl we druk aan het debatteren waren over wat te doen: Blijven zitten, proberen de taxi te stelen of hard wegrennen, kwam de chauffeur terug. Breeduit lachend zei hij weer iets onverstaanbaars voor ons. Misschien was het iets van: ‘Nou jongens, jullie hebben geluk. Hollanders zijn niet in trek vandaag. Veel te goedkoop, betalen nooit losgeld.’ Maar het zal eerder iets zijn geweest van: ‘Ik was gigantisch verdwaald maar heb aan deze aardige jongemannen de weg gevraagd en nu weet ik hoe ik moet rijden’. Hoe dan ook, we gingen weer op weg en zagen de mannen op de brug vrolijk naar ons zwaaien. Schaapachtig zwaaiden we terug.
Ruim anderhalf uur later dan verwacht werden we veilig en wel bij ons hotel afgezet waar we werden opgewacht door de rest van de groep en we bij de hotelbar eindelijk van de langverwachte cuba libre konden genieten.
Glimlachend kijk ik uit het raam van het vliegtuig en kijk ik uit naar alle nieuwe avonturen. Ik hoop dat het net zo’n mooie reis wordt als de eerste keer, maar dan wel met taxi's die meteen goed rijden.
Mexico, here I come!
#travel #traveling #reizen #mexico #reisverslag #reisverhaal #jennsjourney #avonturenopreis #wereldreis #travelling #seetheworld #travellingincorona #gypsysoul #travelislife #dreamtravel #enjoylife
Onze eerste stop was Mexico City, een enorme overweldigende grote stad met meer inwoners dan in heel Nederland. Op onze tweede avond ging de hele groep gezamenlijk uit eten om elkaar wat beter te leren kennen en te proosten op een goed begin van de vakantie. En geproost werd er! We zongen luidkeels mee met de Mariachi band toen we voor de zoveelste keer vroegen of ze Cucurrucucu Paloma wilde spelen, we aten nachos en tacos en burrito’s en de drank vloeide rijkelijk. Maar aan het eind van deze zeer geslaagde avond regende het pijpenstelen en had ik geen zin om terug te lopen naar het hotel. Twee andere medereizigers, Leo en Marie, deelden deze gedachte en met ons drietjes namen we een taxi. Lachend zwaaiden we naar de rest van de groep, die binnen no time kletsnat waren: “Hahaha, so long suckers! We zien jullie wel bij de hotelbar als wij hoog en droog aan een cuba libre zitten!” We hadden de grootste lol, maar dat lachen verging snel toen de taxi langs de straat van ons hotel reed en stug bleef doorrijden.
Ietwat verbaasd keken Marie en ik elkaar aan. “Ehm, hadden we hier niet linksaf gemoeten?” “Ja, ik geloof het ook.” Voor de zekerheid wapperde Leo nog even met het kaartje van het hotel, waarop duidelijk het adres stond vermeld. De taxi chauffeur wuifde dit echter vrolijk weg en brabbelde wat in het Spaans. We besloten dat hij de weg echt wel wist en dat deze straat waarschijnlijk eenrichtingsverkeer was. No worries, we zouden zeker weten voor de rest van de groep arriveren en aan een lekkere cuba libre zitten op het moment dat zij als bezopen katten zouden binnenwandelen. Maar na minsten 45 minuten doelloos rijden was het toch wel duidelijk dat we niet meer voor de rest in het hotel zouden zijn.
We waren inmiddels in een of andere verlaten buitenwijk beland toen de taxi chauffeur besloot om eindelijk te stoppen. Bij een brug hingen wat ongure tiepjes rond die niet hadden misstaan in een aflevering van Narcos op Netflix, en juist daar liep onze chauffeur natuurlijk op af. Het huilen stond ons nader dan het lachen en meteen haalden we allerlei wilde theorieën in ons hoofd. We zouden worden ontvoerd, misschien wel vermoord, we zouden onze organen kwijtraken, worden verkocht aan een of andere oliesjeik of kartelbaas... Terwijl we druk aan het debatteren waren over wat te doen: Blijven zitten, proberen de taxi te stelen of hard wegrennen, kwam de chauffeur terug. Breeduit lachend zei hij weer iets onverstaanbaars voor ons. Misschien was het iets van: ‘Nou jongens, jullie hebben geluk. Hollanders zijn niet in trek vandaag. Veel te goedkoop, betalen nooit losgeld.’ Maar het zal eerder iets zijn geweest van: ‘Ik was gigantisch verdwaald maar heb aan deze aardige jongemannen de weg gevraagd en nu weet ik hoe ik moet rijden’. Hoe dan ook, we gingen weer op weg en zagen de mannen op de brug vrolijk naar ons zwaaien. Schaapachtig zwaaiden we terug.
Ruim anderhalf uur later dan verwacht werden we veilig en wel bij ons hotel afgezet waar we werden opgewacht door de rest van de groep en we bij de hotelbar eindelijk van de langverwachte cuba libre konden genieten.
Glimlachend kijk ik uit het raam van het vliegtuig en kijk ik uit naar alle nieuwe avonturen. Ik hoop dat het net zo’n mooie reis wordt als de eerste keer, maar dan wel met taxi's die meteen goed rijden.
Mexico, here I come!
#travel #traveling #reizen #mexico #reisverslag #reisverhaal #jennsjourney #avonturenopreis #wereldreis #travelling #seetheworld #travellingincorona #gypsysoul #travelislife #dreamtravel #enjoylife
