Tropenperikelen met de honden.

Wat is het benauwd de laatste dagen! Vooral Luna de bordeaux dog en Xana de sint bernard hebben er veel last van. Ze worden dan ook amper uitgelaten op het moment. Eergisteren was het 's avonds veel minder warm, maar nog steeds benauwd. Ik dacht dat de honden een klein rondje over de dijk wel aan zouden kunnen, maar na 3 minuten begon Xana over te geven.

Thuis gekomen bleef ze hijgen, kwijlen en raspen. Ik werd bang voor oververhitting, want een sb kan haar warmte slecht kwijt, dus besloot ik tot drastische maatregelen. Ik pakte een schaar en knipte haar achterpoten, buik, liezen, oksels en nek half kaal. Ze loopt voorlopig flink voor schut, maar het scheelt haar veel in de warmte, dus ik heb er absoluut geen spijt van.

De laatste dagen onweert het ook veel, en dat is zielig voor Nontas, onze kruising pitbull met 3 poten uit Griekenland. Hij is namelijk heel erg bang voor alles wat knalt. Hij voelt het van tevoren aankomen en kruipt dan onder de tafel. Als het erg tekeergaat is hij zelfs in staat zichzelf te verwonden door ergens onder te willen kruipen waar hij niet onder past. Hij is zelfs zo in paniek dat ik geen contact met hem krijg en hij laat zich niet geruststellen.

Gisteravond gingen we met de honden wandelen, maar Nontas lag uit voorzorg alvast onder de tafel en wilde niet mee. Ik was niet van plan om hem te dwingen, dus gingen manlief en ik met de andere 4 honden. Thuis gekomen stond Nontas ons in de tuin kwispelend op te wachten. Oke, dacht ik, als je weer naar buiten durft loop ik toch nog even snel een rondje met je voor de reden van code oranje losbarst.

Nontas had er zin in, en rende kwispelend voor me uit. Toen we bij het spoor aankwamen (jaja, dit achterlijke gat heeft zelfs een station, maar dan van de stoomtrein), ging Nontas snel zijn behoefte doen en nog terwijl hij daarmee bezig was zag ik zijn ene oor omhoog gaan. Shit(letterlijk), de hagelkanonnen van de boeren begonnen weer te schieten. Daar is Nontas net zo bang voor als voor onweer, dus Nontas begon te trekken en ik stond alweer thuis voordat ik met mijn ogen kon knipperen, zonder dat mijn voeten de grond raakten.