Truffels

Het was weer eens zo'n avond dat ik met vrienden gezellig bij mij thuis zat. We vroegen ons af wat we gingen doen, het leek mij al voor een langere tijd leuk om een keer aan de truffels te gaan. Dit stelde ik die avond ook voor. Toevallig had ik 2 weken geleden een zakje gekregen, dus die had ik nog in de koelkast liggen. De 2 jongens met wie ik was wilden dit wel doen. Vol enthousiasme pakte ik het zakje uit de koelkast en begon ik met behulp van een weegschaaltje de truffels te verdelen. Ieder had ongeveer 5 gram. We wisten van te voren al dat het erg vies zou smaken, dat is namelijk wat men zei. We hadden niks om het mee te vermengen dus aten we het maar zo. Het smaakte als zure wortel wat achteraf ook nog eens raar aanvoelde op je tong, toch viel de smaak mij wel mee. Ik had erger verwacht!

Na een kwartier gewacht te hebben merkten we niks bijzonders, we besloten om nog meer truffels op te halen omdat we ook dachten dat we eigenlijk toch te weinig hadden ingenomen per persoon. We gingen lopend op pad en na ongeveer een half uur lopen waren we er. Ik ging snel naar binnen om het op te halen. Toen we terug liepen merkte ik dat alles ineens helder werd (alsof je van dvd-kwaliteit over gaat op Blu-ray), zo ervaarden de jongens het ook. De stoep werd ook ineens stukken breder, verder kan ik me niet zo veel meer herinneren van de terugweg.

Eenmaal weer thuis aangekomen verdeelden we nog een zakje, dus ieder had weer 5 gram. Met vieze gezichten kauwden we ook deze porties weer weg. Na een half uur begon het ‘feest’, we hadden lachbuien, voelden ons vaag en tegelijkertijd erg ongemakkelijk tegenover elkaar. We wisten ons geen houding te geven, ook liepen we steeds door het huis langs elkaar heen. Ik had het idee dat ik iets moest doen, maar ik wist niet wat. Alsof we die avond ook maar enkele gevoelens konden voelen, die zich steeds op dezelfde volgorde weer opnieuw afspeelden en die gevoelens waren sterker dan normaal. Dat was allemaal nog wel oké. Later werden we stiller, we wilden een film kijken maar hadden moeite met het aanzetten van de tv. Toen dat eenmaal gelukt was, hadden we niet de concentratie om de film te kijken.

We waren steeds maar kort aan het praten, want we waren meer met onszelf bezig. En daarmee bedoel ik dat we lang stil zaten op onze plek en voor ons uit staarden. Ik kreeg op een gegeven moment een filter voor me ogen, ik zag alles sprankelend. Het was erg vaag maar ook wel mooi om te zien. Achteraf besefte ik me pas dat ik niet eens meer ver de diepte in kon kijken. Tussen de trip door gingen we even voor mijn deur staan en toen kon ik de overkant niet eens zien, maar dat is dus iets wat ik me de volgende dag bedacht.

Op een gegeven moment kwamen er negatieve dingen ter sprake. Zo werd er afgevraagd wat er zou gebeuren als we in die trip bleven hangen, ook werden er namen genoemd van mensen die we kennen die in een psychose zitten. Ik besefte me dat ik door had hoe die mensen zich voelden. Daar ging ik aan denken, en denken, en nog meer aan denken. Ik werd steeds stiller.

We wisten dat er later die avond nog een vriend zou komen als hij vrij zou zijn van het werk. Daar verlangden we echt naar, een nuchter iemand. Ik had ook echt iemand nodig die kon bevestigen dat ik niet gek zou worden. Eenmaal toen de bel ging rende ik naar de deur en deed open het was de vriend waar we echt op gewacht hadden. Alleen veranderde er niet veel aan de situatie. Gedurende tijd waren was ik steeds meer aan het denken. Ook probeerde ik ondertussen steeds aan de jongens te beschrijven wat ik ervaarde en voelde. Terwijl ik stil aan het denken was, waren zij aan het lachen. Ik was op een bepaald punt zo diep aan het denken dat ik de bedoeling/betekenis van het leven wist, ik was teleurgesteld en ik werd bang. Ik was bang dat ik zo zou blijven. Toen werd het donker voor mijn ogen en ben ik naar de wc gerend, ik heb overgegeven. Ik liep terug de woonkamer in en zei dat ik me weer beter voelde. Dat dacht ik tenminste, de trip was nog niet voorbij. We waren nu al 6 uur bezig en ik wilde dat het stopte. Mijn pupillen waren erg groot. Ik kan me niet voorstellen hoe we erbij gezeten hadden. Het was later in de nacht en het was eindelijk uitgewerkt! De hel was voorbij. Ik voelde me schuldig, ik wilde nooit meer iets slechts doen of gebruiken. Na een poosje nog gepraat en gezeten te hebben gingen de jongens naar huis, we waren kapot.

De volgende dag was ik ook helemaal kapot, ik heb er veel over nagedacht. We waren onvoorbereid aan de truffels begonnen, wat niet verstandig was. Ook hadden van te voren veel geblowd en zelfs tijdens het trippen door. Ik las op het internet dat dat het alleen maar erger maakt. Ik realiseerde me ook dat de eerste portie genoeg was, dat had ik op dat moment zelf niet door. Ik denk dat als ik alleen was geweest misschien wel zelfmoord had kunnen plegen uit angst. Ik was al depressief en tijdens de trip werd dat depressieve gevoel 10x erger.

Ik raad men ook aan om pas aan de truffels te gaan als je je goed voelt in je leven. Ook zou ik er niks anders bij gebruiken. En een vertrouwde omgeving + vertrouwde mensen zijn zeer belangrijk!

Bedankt voor het lezen en stel gerust je vraag hieronder!