Twins

Precies tien jaar geleden werd ik de trotse moeder van een tweeling.
Deze bevalling was ronduit vreselijk te noemen...
In plaats van met het koppie eerst,  stak de oudste haar dikke teen eerst naar buiten om vervolgens in een spagaat naar buiten te treden. 

De jongste, die noodgedwongen geboren werd, maar eigenlijk nog een poosje had willen blijven zitten, liet haar billen als eerste zien.

Naast het feit dat ze allebei het 'aan' knopje misten en daardoor beiden beademt moesten worden ( stiekem achter een deur, want stel je voor moeder raakt in paniek), was ik ondertussen voorzien van een 'balzak' door een verdoving waar ik niet om had gevraagd en dienstdoende verpleegkundige a.k.a dader kon er ook nog smakelijk om lachen.
Op het moment dat het mogelijk was mijn tweeling meisjes te gaan aanschouwen, had voor mijn gevoel de halve wereld ze al gezien.
Aangezien ik best wel egocentrisch ben, was dit moeilijk te verkroppen. 
Eenmaal plaats genomen tussen de meisjes, kon ik gewoon NIET kiezen welke als eerst zoete woordjes toe te spreken of aan te raken.
Eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, wenste ik ze terug te stoppen en had ik spijt van de hele bevalling. Ik voelde me uit elkaar gerukt...komop, terug erin.. We gaan weer naar huis. Afgelopen met deze onzin!
Je kon gelijk zien dat er één blank was en één behoorlijk donker. Je kon ook gelijk zien dat er één kwaadaardig en één zachtaardig was. 
Dus om de hele discussie over rassenhaat gelijk de kop in te drukken...Hoe donkerder de mensen, hoe meer gevoel erin zit..
Dit is in de afgelopen 10 jaar, meerdere malen, héél duidelijk gebleken. 
De eerste twee jaar van hun leven ben ik voor het gemak 'vergeten'. 
Mijn brein zat toen in een soort 'overlevingsmodus' , om alle gruwelijkheden en trauma's te kunnen verwerken. 
De oudste (blank) was de aanstichtster van alles en zij nam als het ware haar lieve, kleine, donkere zusje bij de hand om hun moeder het leven zuur te maken. Het jongste zusje kon er wel altijd vreselijk om lachen. Van poep aan alle wanden van de tweelingkamer, de ledikantjes en beider wenkbrauwen tot gemalen koffie over de keukenvloer verspreid. Van waspoeder in een te heet bad tot mijn dure crême in het haar. Dat zijn enkele flarden die nog in mijn geheugen aanwezig zijn.
Nu zijn ze inmiddels tien jaar bij ons en als iemand me vraagt, hoe doe je dat? IK WEET HET OOK NIET!!!! Ik doe maar wat en hoop er het beste van! 
Ondanks de streken van de één en het gegiechel hierom van de ander, hou ik vreselijk veel van dit duo.
En nu, zijn ze Tieners.. 😱 God, sta me bij de komende tien jaar...

Lotte