Ineens herkende ik het gedrag. Ik zeg het maar recht voor zijn raap. Niet alleen het afzeiken van anderen maar ook ik werd subtiel aangevallen. Steken onder water, vastgeroeste overtuigingen werden zo te ether in geslingerd.  Ik bespeurde regelmatig flarden van jaloezie in de woorden die tussen ons vielen. Eigenlijk begon ik me steeds slechter te voelen en ik bemerkte dat ik niet meer veel te vertellen had. Wanneer was er bij deze vriend zoveel negativiteit in geslopen? En dat niet alleen, ook de interesse in mij, mijn gedachten en plannen, leek verdwenen. Steeds meer viel me de irritatie in de stem naast me op. En dat niet alleen, ook zijn gewicht leek drastisch toegenomen te zijn. Aanmatigend en betuttelend maakte hij anderen deelgenoot van mijn zogenaamde zwakheden. Tja, hem hoefde je natuurlijk niets nieuws te vertellen, hij was gepokt en gemazeld.

Wanneer was dit in Godsnaam allemaal gebeurd? Een complete gedaanteverandering leek de vriend naast mij, ten deel te zijn gevallen. Een grauwsluier die je met Omo niet meer weg gewassen zou krijgen. Hij gedroeg zich nu net als de broer wiens gedraag hij altijd zo verfoeid had.  Wanneer had deze verbittering toegeslagen? 

En wat deed ik? Ik schoot alleen maar in de verdediging en raakte té uitgeput om naar het 'waarom en hoezo' op zoek te gaan. Ik wilde alleen maar slapen want ik had het alweer laten gebeuren.

Morgen weer een nieuwe dag, maar dan beslist zonder hem.

©Marion
 


Loading full article...