Wat is er met Maria aan de hand? Wat is haar achtergrond en waarom is zij wie ze is en wat ze is? Voor haar omgeving is dat echt nog altijd een beetje vaag, ook al kennen ze haar al jaren.

Soms – of als ze eerlijk is eigenlijk best wel regelmatig – vraagt Maria zich dat zelf ook af. Diep van binnen kent ze het antwoord wel, maar dat heeft ze al jaren – zeg maar gerust decennia – weggestopt achter de hoge muren binnenin haar. Daar waar de herinneringen opgeslagen liggen, begraven in een grijs verleden. Ze wil het allemaal niet meer weten. Ze wil het zo graag vaag houden voor Jan en alleman.

Toch is er ook van tijd tot tijd dat stemmetje in haar. Meestal klinkt ook dat heel vaag op de achtergrond in haar gedachten. Maar als het er is, raakt het haar wel altijd behoorlijk diep. Ze wéét dus dat er diep verborgen in het vage iets verscholen zit, dat het daglicht niet wil verdragen.

Op een dag loopt ze eenzaam en alleen door de straten. Er is niets of niemand in de buurt. Op de selfie die ze maakt is zelfs de achtergrond verre van scherp. Het vage uit haar gedachten weerspiegeld zich op de foto. Het galmt door in de straat. Ze denkt nog bij zichzelf: hoe vaag kun je het hebben?

In de minuten daarna – die op zichzelf in haar beleving trouwens wel uren lijken – begint de vaagheid langzaam maar zeker te verdwijnen. Het lost op in de helderheid van die momenten uit het verleden. Er komen dingen aan het licht die nog nooit het licht gezien hebben.

En steeds meer dringt het besef door dat ze hiermee aan de slag moet. Dat het tijd wordt om haar verleden op een gezonde manier te gaan verwerken en achter zich te laten. Niet langer vluchten, maar zoeken naar de groei in haar leven.

Maria besluit het gesprek aan te gaan met een paar hulpverleners in haar kennissenkring. Het is de hoogste tijd, zegt ze, om iets met jullie te delen. Dingen die me al vanaf mijn jeugd dwarszitten en die ik altijd koste wat kost geheim heb gehouden. Dingen waar ik me voor schaam en dingen die me zijn overkomen. Ik ben altijd zo vaag geweest over mijn achtergrond, ook naar jullie toe. Maar ik wil eerlijk gezegd veel liever helderheid. En daarom heb ik jullie opgezocht.

Ik was ongewenst als kind. Althans, zo voelde ik dat. Mijn ouders hebben dat later ontkend, maar diep van binnen voel ik dat nog altijd zo. Dat gevoel zat zo diep, was zo reëel, dat ik mij steevast terugtrok. Ik kon geen vriendschappen aangaan, en zeker niet onderhouden. Dus leefde ik een eenzaam bestaan als kind, in mijn eigen fantasiewereldje.

Omdat ik mezelf als buitenbeentje gedroeg, was ik dat denk ik ook altijd in de groepen waar ik (noodgedwongen, zoals op school) wel deel van uitmaakte. Als ik er nuchter op terugkijk is het dus niet zo vreemd dat ik gepest werd. Maar dat pesten maakte mij wel verder kapot. Ik wilde dat niet en kon er niet mee dealen. Had ik maar ooit een keer de moed gehad om er met iemand over te praten! Dat is nooit gebeurd en daarom verdween alles letterlijk in de vaagheid van de achtergrond.

Open zijn kon ik nooit, want ik wist: één kiertje is genoeg om alle pijn los te laten komen. En dat is precies wat ik jaar in jaar uit wilde voorkomen. Tot ik laatst door de straten liep en een selfie maakte. Het was of juist de vaagheid van de achtergrond op de foto mijn ogen opende. Is het te laat voor mij, of is er nog hoop?

Het pesten in het verleden – en eigenlijk op verschillende manieren nog steeds – had tot doel om mij kapot te maken. En dat was bijna gelukt, want zelfmoordgedachten zijn mij bepaald niet vreemd. Maar als er – hoewel ik dat nooit geloofd heb – een God bestaat, dan kan Hij dit ten goede keren. Dat heb ik pas geleden tenminste een keer gelezen. Dat bedoel ik met ‘Is er nog hoop?’.

En als die hoop er is, kan ik dan voortaan helder zijn over mijn achtergrond? Of is die verheldering juist een voorwaarde om mijn vage achtergrond achter me te laten? Ik weet het niet. Volgens de pesters wordt het nooit iets met mij. Ik ben nooit iets waard geweest en zal ook nooit iets waard worden.

Ze zeggen wel eens: als je voor een dubbeltje geboren bent, wordt je nooit een kwartje. Nou, volgens mij ben ik voor een cent geboren…

Ik weet best dat ik nog steeds een beetje vaag over mijn achtergrond spreek. Dat moet er nog uitgroeien, denk ik. Maar mijn plan is om anders in het leven te gaan staan. Ik wil dat voortaan alle foto’s waar ik op sta een heldere achtergrond hebben. Gewoon doordat ik open en eerlijk over mezelf ben en doordat ik leef vanuit ‘wie ik ben’.

Vinden jullie dat een goed streven?

De hoofdfoto in deze bijdrage is de basis voor Schrijfopdracht D van @Lilith Rose.

De afbeelding bij de roepende stem in Maria’s gedachten komt van het Pixabay account van Jan Alexander. De foto van de regenboog is van @Sabina.

#achtergrond #vaag #pesten #psycho #schrijfuitdaging