Vacature voor vluchteling...Droomjob of hel?!?!

Ik heb gesolliciteerd bij de Nederlandse staat voor de vacature van vluchteling. 
Ik heb alles dat ik bezit achtergelaten om een luxe reis te maken, verstopt in een vrachtwagen, samen met vele andere wanhopigen die in leven willen blijven.
Ik werd af en toe wakker door wat gerammel en de stank, van ontlasting, die de vrouw naast mij heeft laten lopen toen ze stierf, wetende dat ik nog uren naast haar moet zitten scheur ik een stukje van haar beetje kleding dat ze nog om haar lijf heeft af, om voor mijn neus te houden tegen de ondraaglijke stank. De stank van ontlasting en ontbinding.Ik moet denken aan mijn ouders die te oud en ziek waren om nog te kunnen vluchten. Mijn kind dat tijdens de tocht door de woestijn 's nachts is gestorven door de kou, dat ik moest achterlaten en niet heb kunnen begraven. Elke nacht schrik ik wakker van hoe mijn kindje daar ligt, en langzaam wordt verslonden door zwarte gieren. Mijn lieve kindje, mijn zoontje, dat dacht dat hij op een mooie lange vakantie ging, want een kind vertel je toch niet dat het moet vluchten om te mogen blijven leven. 
Ik heb niet opgegeven want ik heb nog een kindje. Een meisje dat haar broertje heeft moeten achterlaten in woestijn. Dat denkt dat hij daar ligt te slapen, omdat hij te moe was om de reis te kunnen vervolgen. Een meisje dat denk dat papa hem later daar ophaalt. Niet wetende dat papa is meegenomen, gemarteld en uiteindelijk onthoofd is. Dat ik zijn hoofd, het hoofd van mijn beste vriend, mijn maatje, de vader van mijn kinderen heb geïdentificeerd. Dat ik toen zeker wist dat ik er alles aan moest doen om mijn kinderen dit land uit te krijgen. Alles moest verkopen, mij seksueel heb laten misbruiken, alleen om in leven te kunnen blijven. Gelukkig zijn we bijna bij het beloofde land, waar we alles zullen krijgen. Waar we rijk zullen zijn en een mooie tv cadeau krijgen. Zomaar. Daar komt de boot. We klimmen uit de vrachtwagen. Dan hoor ik mijn dochtertje hartverscheurend schreeuwen. "Mama, ik krijg Aischa niet wakker"! Ook Aischa is niet meer... Daar ligt dan een meisje van 6 met haar knuffel stevig tegen zich aangedrukt. Haar moeder heeft haar leven gegeven om Aischa het land uit te krijgen. Tevergeefs. Ik troost me met de gedachte dat ze nu weer samenzijn. Wij moeten verder. De boot op. Wij willen naar het beloofde land. Rijkdom dat is het enige dat ik wil. Als we de boot inklimmen kijk ik nog eenmaal om, zeker een kwart van onze reisgenoten ligt doodstil in de vrachtwagen. Maar wij niet. We zitten veilig op de boot. Vallen kunnen we niet, we zijn met zovelen dat we ons amper kunnen bewegen. We krijgen te horen dat we stil moeten staan en niet mogen bewegen, anders kiept de boot om. Gehurkt vallen we in slaap. Dan maakt mijn meisje me wakker: "mama mama we zijn er bijna! Ik zie land!". Ik kijk op en zie inderdaad land!! Mijn hart maakt een sprongetje. Eindelijk, bijna hebben we het gered en heb ik een huis met een breedbeeld tv, wat wil ik nog meer!! Plots horen we een toeter, van een naderende boot. Paniek breekt uit en ineens kantelt de boot waar we op zitten. Iedereen kijkt om zich heen en probeert zich vast te klampen aan alles dat blijft drijven. Gelukkig heb ik een stuk hout waaraan ik mij vast kan houden maar... waar is mijn meisje?! Ik zoek paniekerig om me heen en dan zie ik haar jurkje. Ze is slim geweest. Ze heeft zich op haar rug in het water gelegd. Gelukkig. Ik peddel naar haar toe wat even duurt omdat ik niet kan zwemmen. Eenmaal bij haar wordt ze maar niet wakker. Ze ademt niet eens... 
Maar niet getreurd. We worden snel aan boord gehaald van het grote schip. We krijgen water te drinken en kunnen op het dek drogen. Gezellig zitten we daar op het dek. Kletsend over de spannende reis die we hebben gehad en blij dat we eindelijk bij het beloofde land zijn, dat ons rijkdom en geluk zal brengen. We worden met bussen naar een azc gebracht waar we allemaal een eigen bed krijgen. Schone kleding en wat te eten. Onze behoeften mogen we zelfs op een toilet doen. Na een aantal verhoren en procedures, jaren later, zit ik dan eindelijk op mijn bankje in een huisje met een mooie tv voor mijn neus. In een land waarin ik word uitgekotst. Heerlijk. Alle ellende die hierboven staat heb ik daar graag voor over gehad.

KLINKT FUCKING IDIOOT HÉ?!

#Mouke 

edit: gebaseerd op ware gebeurtenissen