Van betekenis zijn

Ik loop met de gedachte " van betekenis zijn" best wel al lang rond. Ik merk bij mezelf dat " van betekenis " zijn belangrijk is. Het gevoel dat je belangrijk bent, dat je iets voor iemand kunt doen of dat iemand zegt hoe fijn het is dat je helpt, geeft een gevoel van voldoening. 

Toch vind ik het op dit moment moeilijk om er voor iemand te zijn. En dat komt denk ik, omdat ik allerlei verwachtingen heb gehad, die niet zijn uitgekomen. Verwachtingen van mezelf als van mijn omgeving. 

Ik durf niet goed meer om voor iemand iets te betekenen om teleurstelling te voorkomen. Daarnaast vind ik het ook lastig om van mezelf te accepteren dat ik onbewust allerlei verwachtingen had.

Mensen hebben contacten, werk en afleiding nodig, maar wat als dat allemaal snel teveel is? Dat je een periode in je leven hebt, dat je wel wil, maar dat angst je tegenhoudt? Door de ziekte van graves heb ik te maken (gehad) met een disbalans in mijn hormoon huishouding. Dit heeft veel impact. Mijn baan hierdoor kwijt geraakt; een reïntegratie buro traject wat boven mijn hoofd groeit en misschien gedeeltelijk hierdoor mijn relatie ook verloren. En het heeft niet alleen impact op mezelf, maar ook op mijn omgeving. Toch wil ik nog steeds zo functioneren zoals ik was, maar het lukt niet. Het is dan nog lastig om positief te blijven en ervoor te zorgen dat er niet teveel depressieve gedachten komen. Ook deze ziekte kan dit triggeren.

Ik probeer nu in hele kleine dingen van betekenis te zijn, maar eigenlijk is het voor mij niet goed genoeg. Ik wil ook op pad en leuke dingen doen, maar ik krijg het niet goed voor elkaar. Ik weet hoe blij ik er vroeger van werd en mijn omgeving ook, maar er zit een soort rem op.