Van "huilbaby" naar huilmama

Met deze blog wil ik even ons verhaal doen over onze "huilbaby". Dat het leven met een baby niet vanzelfsprekend is dat wisten we maar al te goed, na de komst van ons eerste kindje Liz. Van toen ik zelf nog een klein meisje was , was het mijn grootste droom: mama worden. Het was mijn doel in het leven, ik ben gemaakt om een mama te zijn. Het was voor ons dus ook snel duidelijk dat we er niet lang mee zouden wachten, toen we 19 waren kochten we ons eerste huisje, lekker knus en van ons. Enkele maanden later gingen we ervoor gaan... ons eerst kindje. Lang moesten we niet wachten want ik was heel vlug zwanger en we konden het eerst zelfs nog niet geloven. Maar dan die eerste echo, een klein kikkervisje dat heen en weer zwom ( ja zo zag je er uit :) ). 9 maanden later was ze daar.. en wat was ze mooi, onze trots, onze dochter. Al snel kwamen we erachter dat die mooie roze wolk snel verdwijnt, en je verdomd hard er vanaf kan vallen. Uren lang gekrijs, en niets wat we konden doen dat het zou stoppen. Ze was ontroostbaar, krampjes en reflux waren hier de reden van. Maar niets nieuw voor de dokters of voor andere ouders. Dit komt nu eenmaal vaak voor, en natuurlijk waren we al blij dat er niks ernstig aan de hand was. na 2 maanden ging het beter, met de juiste medicatie. Toen konden we echt gaan genieten van ons gezinnetje, urenlang gekrijs en rondgehuppel door de woonkamer werden urenlang knuffelen in de zetel samen. Deze vermoeiende tijd dat iedere ouder wel herkend waren we dus ook weer snel vergeten. Op 8 maanden sliep ze zelfs plots door, en vanaf toen werd het allemaal nog gemakkelijker. ondertussen is Liz al een flinke meid van bijna 5 jaar, een echte schat van een dochter. Toen Liz 2jaar was hebben we de keuze gemaakt om zelf ons huisje te gaan bouwen.. een volgende grote stap dat vlug werkelijkheid werd. We zorgde eerst voor een grote garage achter in de tuin waar we de komende tijd in konden gaan wonen. Papa begon aan ons droomhuis en de tijd vloog.. Er kwamen ook plots de kriebels om voor een 2de kindje te gaan. Maar is dit wel verstandig? nu? op dit moment? terwijl we nog aan het bouwen zijn? och wat maakt het uit ons gevoel zegt dit, we gaan ervoor! En het is niet omdat we van Liz snel zwanger waren dat het nu weer zo snel zou gaan toch?  En omdat Liz veel huil uren heeft gehad, dat het nu weer zo zou zijn? We besloten om er dus gewoon voor te gaan. We waren er helemaal klaar voor om ons gezinnetje uit te breiden. 1 maand later had ik al weer een positieve test vast. Waaauw dit ging wel heel snel! natuurlijk dolgelukkig want we kregen er een prachtig kindje bij, en onze kleine Liz die werd grote zus. De zwangerschap verliep wat minder vlot dan de vorige keer, maar niets ernstig dus niets wat ik niet aan kon. 9 maanden vlogen voorbij, en daar was hij dan 3 weekjes te vroeg, onze 2de trots, een zoon die de naam Lou kreeg. Alles ging goed hij woog 2kg555 en was 48cm groot. een klein lief schattig babytje dus, maar alles verliep goed, en hij deed het super. Deze keer koos ik weer voor borstvoeding, en dit ging vanaf het eerste moment al heel vlot. Mama had melk in overvloed :). De eerste nacht in het ziekenhuis had Lou wat last van de slijmpjes, iets wat helemaal normaal was. Toch ging er al in mijn hoofd om ' toch niet weer zoveel huiluurtjes, waarbij ik mijn eigen kindje niet kan troosten ? ' maar ik bleef positief, en geloofde erin dat alles nu wel wat makkelijker zou kunnen zijn. Niets was minder waar... hij huilde, en huilde, en huilde.. er was gewoon niks dat hielp waardoor hij eens eventjes rustig was. Zo stonden we vanaf dat hij 1 week oud was minstens 1x bij de kinderarts.Zijn kaka pampers kwamen steeds minder maar dit zou normaal zijn bij borstvoeding, terwijl ik vanaf het begin het gevoel had dat hij het er gewoon niet uit kreeg.om de 2 dagen mocht ik een glycerine stopje steken, na een kwartier kwamen er boemvolle kaka luiers uit ik moest ze er een voor een vlug onder houden voor alles te kunnen opvangen. nadien was ons mannetje voor een uur rustig.  Ik herkende natuurlijk ook meteen de reflux weer , het afslikken , krijsen, hikken, en verslikken. Dit zorgde ook  dat de borstvoeding plots minder goed ging, maar ik gaf niet op. Want ik wou dit gevoel samen met mijn kindje echt niet opgeven. Ik heb 2 weken al liggend op mijn rug gevoed, zodat hij zich minder snel zou verslikken. Hierna ging de borstvoeding weer wat beter. Maar het huilen stopte niet , we zaten op 20/24u krijsen. Er was echt iets mis met ons mannetje maar wat? niemand kon ons een antwoord geven, en als mama begon ik natuurlijk ook al aan het ergste te denken. Er werd medicatie opgestart voor de reflux en ik ging op koemelkeiwitvrij dieet , omdat hij misschien allergisch was. We hadden hoop dat dit toch een beetje zou helpen, maar het werd niet beter. Hij bleef maar krijsen en krijsen en krijsen. Een kleine wandeling hier in de straat was al een onmogelijke opdracht. De druk van de bouw maakte het er natuurlijk niet makkelijker op maar oke we moeten erdoor en alles zou wel goedkomen. Toen Lou 6weken oud was, hebben ze hem opgenomen om een ph-metrie meting te doen, zo konden ze kijken hoe erg de reflux was, en of de medicatie die hij krijgt voldoende zou zijn. De kinderarts zei dat we dan het resultaat ook meteen zouden krijgen, want dat dit geen oplossing meer is. op donderdag ochtend gingen we binnen. Om 11u staken ze de sonde erin met de zuurtemeter. Dit was even een moeilijk momentje voor ons maar we wisten waarvoor  het nodig was. Die avond kwam de verpleging de kamer binnen en zeiden ze ons amai we horen hem wel heel veel huilen , lukt het hier? daar kwamen mijn tranen weer, en vertelde dat ik het allemaal echt niet meer wist.. ze luisterde naar me, en namen hun tijd wat mij als mama toen wel een fijn gevoel gaf. Verschillende keren kwamen ze terug op de kamer om te vragen of het echt wel ging, want ze hadden dit zelf nog nooit meegemaakt op de kinderafdeling, niet met een kindje dat voor een ph-metrie meting kwam. Ik mocht altijd bellen zeiden ze, en dan stonden ze er, maar dat deed ik niet want ik was niet anders gewoon, het lukte me wel. Tot 'snachts de nacht verpleegster aan mijn bed stond en voorstelde dat ik hem eventjes met haar mee gaf , het was rustig op de afdeling en ze zou hem eventjes troosten en in een bedje leggen bij hun. Dit kon ik niet over mijn hart krijgen, ik moest bij hem zijn, en hij moest bij mij zijn. IK moest hem troosten?! Toen zei ze je kan beter proberen een uurtje te slapen en als er iets is dan komen we onmiddelijk terug. of als hij moet eten dan staan we zo bij je bed. De post van de verpleging was net naast onze kamer, dus met veel lieve woordjes en na veel tranen gaf ik er aan toe.. ik was moe, doodmoe, en Lou heeft niks aan een mama dat zo moe is. Ik ging liggen, deed mijn ogen toe en heb toen voor de eerste keer eens u achter elkaar kunnen slapen, alleen dat deed me al zo goed, en toen was hij er weer, hij had honger en ik kon er weer tegenaan. Ik had weer kracht om hem te troosten. Maar het begon allemaal weer opnieuw. De verpleging zocht mee naar oplossingen, inbakeren, zijn buikje masseren, op zijn zij leggen, een hartslag knuffeltje,... maar niets hielp. Ik bleef volhouden dat mijn mannetje pijn had,veel pijn want natuurlijk was hij zelf ook doodop. Hij koos hier zelf toch niet voor om zoveel te huilen ? De verpleging bleef me vertellen dat het echt wel heel extreem was, en dat de uitslag van de meting wel heel duidelijk zal zijn en er zo een oplossing zou komen voor Lou. De volgende dag kwam een andere kinderarts de ronde toen op de afdeling. Ze vertelde ons dat we 's middags naar huis mochten en maandag maar even moesten bellen voor de uitslag. uhm nee hallo ? wij kunnen zo niet verder.. Lou kan zo niet verder .. we willen een oplossing. Na lang opdringen mochten we die middag bij nog een andere kinderarts komen die de resultaten met ons zou bekijken. we liepen met Lou op de arm, doodop, naar zijn kantoor. Het werd al snel duidelijk dat hij niet goed gezind was, hij vertelde ons met een boze stem dat er niets mis is met Lou, want er was niets te zien op te meting . Hoe kan dit???? we zaten met de handen in ons haar, wij die dachten dat de oplossing hier lag. Niet dus.. en dan nog het ergste .. de kinderarts die boos op ons was, en dit duidelijk liet horen. Op dat moment brak ik als mama volledig.. ik zei nog dat er wel iets zou moeten zijn want dat hij al 6 weken 20/24u krijst. Waarop hij antwoordde : mevrouw NOG MAAR 5weken ! Ik wist gewoon niet wat ik hoorde, ik kan echt wel tegen wat gehuil hoor. Baby's huilen , dat weet ik zelf natuurlijk ook. Maar doe het maar eens, 6 weken lang 20/24u een krijsende baby op je arm hebben die je niet kan helpen. Het brak me mentaal en fysiek. Ik was op. we werden naar huis gestuurd maar hier gingen we niet mee akkoord, we zeiden dat we nog andere onderzoeken willen die kunnen uitsluiten of er echt iets ernstig aan de hand was. uiteindelijk vonden hij het oké dat we nog enkele dagen bleven.  Er werd het huilprotocol opgestart, en verschillende onderzoeken gedaan. Bloedonderzoek, een echo van zijn hersenen en een urine onderzoek. Hier is gelukkig niets uitgekomen maar hey, we waren teminste wel wat meer gerust. De verpleging kwam 's avonds terug op onze kamer en vertelde dat ze zelf ruzie had gehad met de kinderarts omdat hij de verslagen niet had gelezen op voorhand. Dan had hij wel geweten dat we als ouders niet aan het overdrijven waren. uiteindelijk kwam er niet veel uit, er kwam een diëtiste langs om te bespreken wat ik niet meer mocht voor tijdens de borstvoeding, en vanaf dat moment heb ik de keuze gemaakt om ermee te stoppen. Ik dacht als ik nu gewone voeding ga geven, weet ik zeker dat hij niets binnen krijgt waar hij misschien voor allergisch is, en omdat ik 25kg was afgevallen op die 6weken tijd ( na de zwangerschap ) leek dat voor mezelf ook de beste keuze. Natuurlijk was dit niet de oplossing, integendeel zijn kaka ging nog moeilijker, en we gingen van de ene voeding  naar de andere. We beslisten toen ook om naar een ander ziekenhuis te gaan met hem, een kinderarts te zoeken die wel in ons geloofde. Gelukkig was dit vanaf de eerste afspraak een heel ander verhaal, alleen al dat er luisterde naar ons verhaal, deed heel veel. Ze wou Lou helpen, en een oplossing zoeken. Al snel kwam ze erachter dat zijn laatste deeltje van de darm, bij zijn anus ernstig vernauwd is. ( terwijl de andere kinderarts maar bleef herhalen, dit is normaal bij borstvoeding, hij heeft geen buikpijn ) Er werd medicatie opgestart voor zijn stoelgang op gang te helpen, en we werden verder gestuurd naar Leuven. Hier hebben ze testen gedaan of zijn zenuwen in zijn darm goed werken ( toen was Lou ondertussen 6 maanden ) de testen waren niet zo goed, maar omdat hij toen een week met de medicatie wel goed kaka deed, stelde hij voor om een operatie toch nog maar even uit te stellen omdat het misschien ook niet nodig is. Ook kwamen we erachter dat hij vaak een oorontsteking had en waarschijnlijk met slapen heel veel last heeft van druk in zijn oortjes. Lou is nu bijna 9maanden en word volgende week vrijdag geopereerd , dan krijgt hij buisjes. Ik hoop dat dit voor hem DE oplossing is. Hij heeft op dit moment deze nacht zijn 8ste ooronsteking door gekregen. Al bij al gaat het steeds wel een beetje beter, en is het een pittig mannetje dat door heel het huis kruipt, zich overal aan recht trekt, en overal langs af stapt.. ondanks de slapeloze nachten voor hem en ons, de vele pijntjes, en het vele ziek zijn mogen we niet klagen, want Lou heeft niks ernstig en hier komen we allemaal wel door. Hoe moe we ook zijn, en hoe veel we ook hebben meegemaakt de laatste paar maanden, we genieten van ons gezinnetje. We zijn enorm dankbaar voor onze 2 prachtige kindjes.  

De reden waarom ik dit verhaal met jullie wil delen is simpel. Het is niet altijd even gemakkelijk, maar niemand is perfect en je mag gerust eens boos zijn, of verdrietig zijn, of moe zijn. Ik heb uren lang mee gehuild met Lou, dat ik ten einde raad was, en nu nog steeds want afgelopen nacht heb ik ook met hem mee gehuild.. maar mijn grootste tip is : ' geef er aan toe' denk niet waarom gebeurd dit, wanneer krijgen we weer wat rust? het heeft geen zin om deze dingen constant te denken, het maakt het zelfs alleen maar erger. Geniet van de mooie momentjes, en haal hier jullie kracht uit. Want hoe zwaar het soms ook is, mama zijn is het mooiste dat ik ooit kon worden <3

#thanks for reading. Love