Het spijt me als ik in de weg loop...

 Ik zal er niet veel langer meer zijn om in de weg staan .​​Ik kan het allemaal niet meer aan. Het leven is te hard, doet teveel pijn.Ik zal niet langer tot last zijn. Niemand begrijpt mij - niemand voelt de pijn waar ik dag in dag uit mee deal. En dat gaat niet bewust, ik wil er niet eens aan denken.Ik ben nu te moe, en het gaat gewoon niet meer. Er is niets dat ik kan doen om het beter te maken, het gaat niet meer weg.

Als het een goede dag is geweest heb ik het idee dat ik mezelf voor de gek houd, het is niet goed, het gaat niet weg, als ik mijn ogen sluit om te gaan slapen is het er gewoon weer.De enige manier om mijn hoofd te stoppen is er een einde aan maken. Ik zou echt beter af zijn eindelijk rust in mijn hoofd. 

Mijn hoofd tintelt en is één grote warboel van gedachten, zo druk allemaal, het flitst voor mijn ogen in plaatjes, het flitst door mijn hoofd in gedachten.Het is een gevangenis mijn hoofd, in die warboel, een opgesloten gevoel in mijn hoofd met de wetenschap dat er geen uitweg is. Dit moet ik natuurlijk nooit tegen iemand zeggen, anders maken die zich zorgen en zal ik nooit meer normaal behandeld worden.

En hoe moet het dan verder op mijn werk? Die willen me dan helemaal niet meer terug, een risico factor voor mijn omgeving. Het idee om in ieder geval 20 uur te werken in plaats van 40 is ruw van tafel geveegd omdat ze zeggen dat ik voor 20 uur niet voldoe omdat de baan 40 uur inhoud. Zo hard gewerkt om te komen waar ik nu ben, en nu voldoe ik gewoon weg niet. Terwijl er nog geen uitspraak is van UWV of keuringsarts wat ook onzekerheid geeft. En hoe straks verder, word ik gestraft na alles wat ik heb doorgemaakt en alles wat ik er voor over heb gehad? Ik krijg op mijn werk te horen, of je hier nog kunt werken ligt helemaal bij jezelf, jij bent degene die daar een keus in heeft, jij bent degene die kiest of je 40 kunt werken of niet. Het is aan jou. Alsof ik hierin een keuze heb! Alsof ik ervoor kies me zo te voelen! Zie je wel het is mijn eigen schuld, mijn eigen keus, ik doe het allemaal zelf.

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email

Bloggerda
Lieve Lotte, zoek asjeblieft hulp want een zo;n lieve meid mag niet sterven.
Reply
Lida
Heb hulp medicatie nu dus even wennen
Reply
LWAlmanak
Heftig zeg! Goed dat je jou verhaal deelt. Anderen zullen wellicht iets herkennen hierin. Wens je sterkte en een schouder om je heen!
Reply
Jill Blogt
Lieve Lotte, je hoeft je niet te schamen of bang te zijn! Ik ben je gevoel heel goed, je wilt niet praten en hulp maar je hebt het heel erg nodig. Een einde aan je leven maken is niet de beste oplossing ! Ookal lijkt dat nu wel zo
Reply
Lida
Het hoort niet, dat weet ik. Het is meer de wetenschap dat ik nog zelf iets achter de hand heb. Alleen als de paniek toeslaat kan het een dwingende gedachte worden, zolang ik dat controleer gaat het goed.
Reply