Veer en het tandendebacle

Het lijkt bijna op de titel van een griezelboek voor kinderen maar dat is het helaas niet. Zoals sommige van mijn volgers misschien gelezen hebben zou ik op donderdag 23 februari geopereerd worden aan een wortelpunt ontsteking. Vorige week zondag werd mijn tandpijn echter zo erg dat ik naar de weekendtandarts ben gegaan. De pijn die ik voelde zat niet op de plek van mijn wortelpunt ontsteking maar bij mijn ondertanden in het midden. De tandarts heeft foto's gemaakt maar kon niks vinden. Ze hebben me dus gewoon met al mijn pijn weer naar huis gestuurd. Maandag ben ik nogmaals naar mijn eigen tandarts gegaan maar ook hij kon niks vinden. Hij heeft toen wel nog een gel laagje op mijn voortanden gedaan en me gips laten happen voor een splint, en ook daar kon ik dus daarna weer gaan. Mijn tanden deden zo zeer en ik moest de hele tijd water drinken om het maar te koelen. Op woensdag werd ik gebeld dat ik mijn splint op kon halen. Toen ik bij de tandarts kwam bleek de splint niet om mijn tanden te passen. Ook deze keer kon ik dus weer zonder oplossing voor mijn pijn gaan. Toen ik thuiskwam heb ik tegen mijn vader gezegd dat ik het echt niet meer vol kon houden op deze manier. Mijn vader heeft toen de tandarts gebeld en gevraagd of hij de kaakchirurg wilde bellen om van mijn operatie een spoedoperatie te maken. De volgende ochtend werd ik gebeld, ik mocht diezelfde middag nog om half 4 komen. Dit was zo een opluchting. Die middag bij de kaakchirurg kwam er echter iets heel anders uit het onderzoek. Ik bleek helemaal geen ontstoken wortelpunt te hebben. Ik had een pulpitis (ontsteking) in een hele andere tand, namelijk rechts onder. De ontsteking straalde uit naar de middelste ondertanden. De kaakchirurg gaf me een verdoving en de pijn was meteen weg. Ik moest de volgende dag weer terugkomen op controle om te checken of de pijn weer terugkwam op het moment dat de verdoving uitgewerkt was. Zo zouden we zeker weten dat we de goede tand hadden. Op de foto's was namelijk nog steeds niks te zien. Dit was dus inderdaad het geval dus toen in daar de volgende dag kwam kreeg ik alsnog een doorverwijzing naar de tandarts voor een wortelkanaalbehandeling. We zijn toen meteen doorgegaan naar de tandarts. Die heeft een wortelkanaalbehandeling uitgevoerd. We wisten toen nog steeds niet 100% zeker dat we echt de goede tand hadden maar op het moment dat de tandarts begon te boren wisten we het wel zeker. Het bloed spoot eruit om het even heel direct te zeggen. Er zat een fikse ontsteking en als we nog langer hadden gewacht had ze de zenuw niet meer kunnen verdoven. De wortelkanaalbehandeling verliep gelukkig voorspoedig.

Wat mij het meeste dwarszit is dat een kaakchirurg in 10 minuten de juiste tand weer te vinden terwijl 2 tandartsen dat niet konden. Ik werd gewoon van het kastje naar de muur gestuurd terwijl ik zoveel pijn had.

Nu weten jullie ook waarom ik deze week niet tot nauwelijks geblogd heb.