Leven met heftige herinningen. Het is zwaar
Een rollercoaster. Heel steil op en neer. Verse herinneringen lopen tezamen met vroegere herinneringen.
Een langlopende trauma van vroeger uit, tezamen met een traumatische gebeurtenis van pas geleden. Hoe ga ik ermee om.
Nou niet... Af en toe heb ik het gevoel grip te verliezen. Alles loopt door elkaar heen. Op die momenten heb ik het niet meer in de hand. Op die momenten zie ik het lichtpuntje in de verte niet meer.
Dan moet ik heel erg dichtbij mijzelf gaan zoeken naar veiligheid. Want ik ben diegene die dit draagt. En dan voel ik een bepaald warm gevoel in mijn onderbuik. Een bekend en vertrouwd gevoel. Dit is het. Het is hier veilig. Veiliger dan in mijn hoofd. Dan komt er een overtuigende gevoel van: hier moet ik zijn. Mijn hoofd is niet meer veilig. Mijn lichaam is veiliger.
Maar de emotie en herinneringen in mijn hoofd nemen het momenteel nog net zo makkelijk over, dat ik er even in verdrink.
Ik weet nu, gelukkig, dat ik nu beter terug kan gaan naar mijn lichaam. Naar het warme gevoel in mijn onderbuik. Daar is troost. Draagkracht. Mijn eigen kracht. Liefde. Licht.
Het is nog moeilijk, maar ik kom hier doorheen!
