Het gezicht verdween

Meteen

Toen ik er aandacht aan wou schenken
 
Het gezicht werd wazig
Glazig
Toen ik eraan moest denken
 
Het gevoel verdween
Meteen
Toen ik het gezicht weer zag
 
Het gevoel werd wazig
Glazig
Toen ik er weer aan moest denken
De tranen opgedroogd
De tirannie gedoogd
Het hoofd geboden
Als blikken konden doden
 
Het huis van allen
Is schaamteloos vervallen
Een ruïne van verdriet
Geen ruimte in verschiet
 
Toen ik eraan moest denken
Wilde ik geen aandacht schenken
Maar onmogelijkheid bestaat
Als het om ware liefde gaat
 
Nooit zal ik vergeten
Wat wij beiden weten
Wat we moesten ontberen
Maar de tijd zal alles leren

Loading full article...