Geen identiteit als weeskind - Hope

Niemand wist waar ze vandaan kwam, ze verscheen gewoon's nachts op een trap toen er paniek heerste. Patric Weeshuis. Terwijl de zussen samen met andere kinderen veilig probeerden weg te komen omdat het vuur uitbrak op het westelijke deel van het gebouw, vond zuster Elvira een kind gewikkeld in een witte deken met gouden band, eenvoudige letter H. Toen ze een kind van een koude trap haalde en in bruine, intelligente ogen keek, denkend dat er iets aan dit kind was dat hoop in haar hart wekte.

„Kom hier, jij bent mooi, ik vraag me af wat er met je is gebeurd” Een paar dagen na de brand proberen nonnen informatie te vinden over het meisje of over haar afkomst, maar hun zoektocht was jammer - niemand in het kleine dorp wist niet waar het kind vandaan kwam, hoe ze heette of hoe ze daar terecht kwam die avond toen hij vanwege de slechte en oude elektrische installaties in hun weeshuis zou stoppen. Dus ze had een bijnaam die al twaalf jaar blijft bestaan, Hope. En haar persoonlijkheid was precies dat, ze was een dromer op een hopeloze plek, altijd in de problemen en misdroeg zich Als je het aan de nonnen vraagt, vooral aan de zus van het schoolhoofd, Elvira, was ze een onmogelijk vrij kind, dat de leringen die ze haar ijverig probeerden te leren, niet accepteerde. Ze was wild, regeerde altijd door gaten en lachte te hard. Ze was meer een jongen dan een meisje, maar ze was zo mooi als een klein aantal vrouwen - haar hart was zo krullend en wild als zij, met tanden als parels en de persoonlijkheid van een bloem die eens in haar leven werd geboren. hoewel ze daar het jongste meisje was, ze was de wijste en kwamen er altijd andere meisjes naar haar toe als er zich problemen voordeden en ze nam graag de schuld op zich voor degene van wie hij hield en aan wie hij als zussen dacht: Lidia (15), Masa (14) en Jana (13). Hope had die afstand in diepe bruine ogen die het hoofd kon bieden aan Devile zichzelf, gewoon omdat ze zo zeker was van Liefde. Dat kind wist dat liefde elke kracht die haar in de weg staat kan verslaan, beperken, vernietigen. Die ene keer toen Masa in de oceaan zwom, was Elvira zo boos omdat zwemmen strikt verboden was, ze nam de weddenschap aan omdat ze wist dat Masa te gevoelig was. Ze nam gewoon de schuld op zich en legde dat het haar idee was, hoewel ze aan de boom hing en niet wist waar haar zus in het hoofd is. Lidia was onzeker, één en twee meisjes kwamen die dag met elkaar in contact nadat Hope de straf had gekregen. Maša was zo verweten dat ze niet de waarheid had gezegd over de jongen die ze op de oceaan volgde, en zichzelf de schuld gaf van lafheid. Die dag hadden Maša en Hope samen pijn, de een huilde om de ander en de ander kreeg bloedig bach van de meedogenloze klap die ze voor haar zus aannam. Lidia brengt de nacht door in bed met Hope, zachtjes zingend, schattig en gewoon dol op haar mond. Jana lag die nacht aan de kant en sliep omdat ze niet wist wat ze moest doen. Dat is de avond dat ze zusterschap van Liefde worden, onbreekbare liefde. Zoveel liefs, Hope troost Lidia en zei dat ze het voor elk van hen nog een keer zou doen.

Magie in het meisje - Vingerafdruk

Hope was altijd dol op haar weeshuis, vooral als ze in de tuin werkte. Ze hielp non Rahela graag om het gras van de tomaten te wieden of tomaten rechtstreeks van de plant te eten. Haar favoriete bezigheid was waken - ze kon haar zelfverbeelding spelen in verschillende werelden, maar gewoon onder de eik zitten en dromen over kunst. Ze kon haar kunstatelier ruiken en het in haar botten voelen. Ze wilde zo graag een artiest worden. Toen non Elvira op een keer vroeg wat ze aan het tekenen was, zei Hope gewoon over de toekomst. Ze lachten vooral om haar serieuze antwoorden, maar niemand neemt het serieus tot de dag dat een blinde hond haar als meester kiest. Ze werd wakker uit een dagdroom en keek toe hoe de magie zich voor haar ogen ontvouwde: een eikenboom kwam even tot leven terwijl ze een hond knutselde van modder, bladeren en eikels. Even dacht ze dat het een leugen was, maar dat was niet omdat de hond ervoor kiest om blind te zijn en te leven, haar vriend voor altijd en altijd. Witte halflange pluisjes en groot, ze wilde er gewoon mee spelen, maar had het gevoel dat het geen spel was. Het is de reden waarom ze hier is. Hij vroeg naar de naam, maar sprak helemaal niet, telepathische communicatie met een hond was voor haar niet zo vreemd. „Er moeten vreemdere dingen zijn in deze wereld” dacht ze, maar de hond zei dat er weinig tijd is voordat Elvira erachter komt. „Vertel me hoe ik heet, meid en ga weg voordat het te laat is” - zei De hond tegen haar. Het meisje begreep niet waarom, terwijl ze naar haar handen en vingers keek, nog steeds gewoon wilde spelen en naar haar vingerafdrukken keek. „Vingerafdruk is jouw naam” - zei ze terwijl ze de zin fluisterde. Hoop hoorde lachen, diep vreugdevol gelach, dat wanneer er sprake is van cognitie, zoals bliksem in de storm, zo resonerend lachte dat ze ermee begon te lachen. Hope gaat liggen en luister naar het verhaal, een raadsel over haar afkomst, in haar hoofd.