Verhalen over de lindeboom

Maurice Godefridi

· 15 Aug 2023

Verhalen over de lindeboom

Midden in de nacht, bij volle maan, thuiskomen met de geur van lindebloesem aan de voordeur. Alsof de hemel op aarde is neergedaald. Even een moment van eeuwigheid. De dichter Aart van der Leeuw schreef ooit 'Er schuilt meer in het hart van de linde dan de bijl bloot maakt’. En inderdaad, de geest van de linde moet je voelen, die kan je niet beredeneren.

Sinds de Keltische tijd is de linde in onze streken een kultuurboom, doelbewust in de menselijke omgeving geïntroduceerd. Hij was toegewijd aan Freya, de godin van liefde en vruchtbaarheid. Hij werd, óf bij de woning aangeplant als schutsboom voor de familie, óf in het centrum van de nederzetting ter bescherming van de gemeenschap.
Net als bij de e werd ook onder de linde recht gesproken. De schepenbank vergaderde onder de dorpslinde, 'sub tilia' zeggen oude documenten en men sprak er recht onder de blote hemel ‘bij klimmende sonne’.
De dorpslinde was vaak een etagelinde. Deze bijzondere snoeivorm symboliseerde het opklimmen naar hogere levensvormen. Meestal waren er drie etages. In de bovenste etage woonden de goden, in de middenste huisde het wereldlijk gezag en in de onderste het gewone volk.
Bij feestelijkheden bracht men op het menselijk niveau een dansvloer aan, waar ook het orkest een plaatsje vond. Jonggeliefden spraken af onder de linde want daar mocht gekust worden. Een dansje onder de dorpslinde werd vaak gezien als een huwelijksbelofte. Men danste er als het ware in Freya's armen.