Verlegen of arrogant: wat verlegen mensen zich niet realiseren!
Iedereen kent wel van die feestjes waarbij iedereen plakt aan degenen die ze al kennen. Ik zag het laatst op een trouwfeest gebeuren: beide families zaten aan aparte tafels. De collega's van de bruid stonden in de ene hoek... de mensen van de voetbalvereniging van de bruidegom in de andere.
Nu kun je denken dat de familieleden elkaar ook niet elke dag zien... maar aan het eind van de dag zat iedereen een beetje rond te kijken. Dat was natuurlijk hét moment geweest om eens een praatje te maken met een onbekende.
Maar het is eng om op iemand af te stappen en een gesprek mee aan te knopen, het is veiliger om in je eigen kringetje te blijven. Het heeft natuurlijk alles te maken met de angst om afgewezen te kunnen worden. Aangezien je van tevoren nooit weet hoe de ander reageert op je openingszin, houd je jezelf maar liever koest.
In mijn voorbeeld gaat het over een trouwfeest, maar het gebeurt natuurlijk overal. En het grappige is, dat er tegenwoordig veel geklaagd wordt over 'gebrek aan verbinding'. Dus mensen wÃllen wel... hebben het ook nodig, maar op de een of andere manier is de angst om afgewezen te worden heftiger dan de relativerende gedachte dat ze niks hebben te verliezen.
"Ik ben kennelijk geen leuk persoon want niemand begint ooit zomaar een praatje." – weet je dat ik dat echt eens zo tegen iemand heb verzucht? Ik was ervan overtuigd dat mensen me links lieten liggen omdat ik niet leuk ben en het is zo'n hardnekkig gevoel, dat ik me zo nog regelmatig voel. Met dat verschil, dat ik mezelf wel kan corrigeren omdat ik op mijn vernietigende denkpatroon ben gewezen: "Je denkt toch niet dat jij de enige bent die dat eng vindt?!" Dus de buurvrouw die met iedereen een praatje maakt als ze haar hond uitlaat en mij niet eens gedag zegt... die heeft dus kennelijk ook die angst? Ja. En ergens is het logisch, als iemand zijn nek uitsteekt om een praatje aan te knopen met een onbekende, dan kies je bij voorkeur iemand die op het eerste gezicht openstaat voor contact. Iemand die vriendelijk naar je lacht en bemoedigend aankijkt. Iemand met een gesloten houding is eng, dat lijkt teveel op arrogantie... en vormt een te groot risico om afgeserveerd te worden. Dat geldt dus ook voor iemand die op het oog makkelijk contact maakt. Beschaamd moest ik bekennen dat ik het type ben die vlug naar binnen vlucht wanneer ik de buurvrouw met haar hond zie komen aanlopen, uit pure angst omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. Verder dan een knikje ben ik nooit gegaan. Hoe gesloten wil je het hebben! Eenmaal binnen denk ik dan ook nog eens: ik ben niet leuk, ik ben niet normaal. Dat vindt de buurvrouw natuurlijk ook.
"Wat let je om zèlf eens op iemand af te stappen en een gesprek te openen? Waarom anderen het vuile werk laten opknappen en de risico's laten lopen?" Ik durfde nooit iemand uit te nodigen, want misschien zeiden ze wel nee. Ik stelde me voor hoe de ander zich in bochten wrong om een smoes te verzinnen waardoor er niet op mijn uitnodiging in kon worden gaan. Ik zal het nooit weten, maar misschien had ik er wel een leuke vriendschap aan over gehouden als ik het wel had gedurfd!
