Mijn verlies
Momenten waarop je mensen verliest zijn helaas onvermijdelijk in het leven, maar dat maakt het er niet makkelijker op. Als je een dierbare verliest op een moment waarop je het verre van ziet aankomen, voelt dit aan als onwerkelijk. Je krijgt het nieuws te horen aan de telefoon en op dat moment gaat er eigenlijk niet veel in je om. Je hoort wat ze je vertellen, maar dat kan gewoon niet de waarheid zijn. Het niet geloven dat je zojuist iemand hebt verloren is een oeroude methode van de mens om zichzelf te beschermen tegen de pijnlijke feiten. Vluchten of vechten? Vluchten is het makkelijkste en daarom de meest gekozen optie. Ikzelf heb ook voor de makkelijke optie gekozen toen ik vorige week te horen kreeg dat een goede vriend van me was overleden. Ik werd opgebeld en tijdens het horen van dit verschrikkelijke nieuws voelde ik me leeg. Ik had me verdrietig of boos kunnen voelen, maar nee...ik voelde me zo leeg en emotieloos als het maar kon. Na een tijdje drong de sombere werkelijkheid pas echt tot me door.
Ik was boos op de dokters die hem hadden behandeld. Ik was boos op mezelf, omdat ik zoveel hoop had gevestigd op zijn herstel en dacht dat het wel goed zou komen. Het was tenslotte maar een infectie of zoiets. Zijn laatste woorden tegen me waren: 'Ik ga een beetje rusten. Ik spreek je snel.' De dag daarna hebben ze hem in kunstmatig coma gelegd. Zijn infectie of wat het ook was, aangezien de dokters het niet leken te weten, was ernstiger dan gedacht. Ik schaam me eigenlijk wel een beetje, want nadat ik hoorde dat hij in kunstmatig coma lag was ik boos op hem. Boos omdat hij me niet had verteld dat ze dat zouden doen. Boos dat ik hem geen moed heb kunnen meegeven. Ik was boos op alles. Waarom hij? Waarom niemand die oud is? Mijn vriend was namelijk zeventien. Even oud als mij, als mijn klasgenoten. Hij is helaas op veel te jonge leeftijd overleden en dat doet zoveel pijn. Zoveel dromen die hij nog moest waarmaken. Syl, zo noemde hij, was echt een fantastisch goed mens. Een van de meest onzelfzuchtige mensen die ik ken en waarschijnlijk ooit zal kennen. Het motto waarmee hij door het leven ging was: 'no shame is fame'. Dit houdt in dat je gewoon moet zeggen en doen wat je wil, want zo hoort het te gaan vond hij. Maak je gekste gedachten en dromen werkelijkheid. Zijn grootste droom was om zijn eigen bedrijf op te starten in Amerika. Een bedrijf waarbij het niet draait om winst, maar een bedrijf dat zorgt voor verbetering in de wereld. Het voorkomen van ziektes door technologische ziekenhuissnufjes te verbeteren. Het ironische en meest verschrikkelijke is dat juist Syl moest ondervinden hoe slecht deze snufjes soms werken...
Precies een week geleden was zijn uitvaart. Er waren zoveel mensen komen opdagen, dat er zelfs een aantal moesten rechtstaan en geloof me de kerk in onze stad is gigantisch. Al die mensen waren er om afscheid te nemen en elkaar te steunen in deze moeilijke tijd. Ik heb volgens mij nog nooit zo hard gehuild. Zelfs niet op de begrafenis van mijn moeke, omdat ik wist dat ze een mooi leven had gehad. Syl daarentegen heeft ons veel te vroeg verlaten. Zoals Beyonce ooit zong in een nummer:
Heaven couldn't wait for you.
En ik weet wel zeker dat zo'n goed persoon als hij in de hemel belandt.
Syl, maatje, ik ga je missen<3
