Bonus bij de tandarts

Vandaag even bij de tandarts geweest. Ik ging er met klotsende oksels heen en kwam met klotsende oren terug. Dat ‘even’ werd dik anderhalf uur. Er moesten twee kiezen getrokken worden onder verdoving uiteraard. Vreselijke enge grote spuiten gebruiken ze daarbij, ik wil dan al wel gillend weer de ruimte uitvluchten, dat doe je natuurlijk niet, dus even de kiezen op elkaar. Oh nee, moet wijd open. Au!

Aangezien de verdoving er toch in zat, stelde de tandarts een bonus voor. Ja, je maakt wat mee, een bonus bij de tandarts, ik had liever een andere bonus gehad hoor. ‘Zullen we gelijk ook maar even die twee andere kiezen een wortelkanaal behandeling geven ?’ vroeg de tandarts, ‘kan in één moeite door’ zei ze ook nog opgewekt, ‘want als je aan beide kanten twee kiezen laat staan, dan schuift straks je onder prothese niet zo erg heen en weer. Het kost wel wat meer eigen bijdrage, maar je hebt er dan ook meer plezier van in de rest van je leven.’ Ahum, een rib uit mijn lijf dus, want over twee week is de andere kant van mijn bekkie aan de beurt. Ook daar één kies eruit en twee wortelkanaal behandelingen. Maak je borst maar nat.

Daar lig je dan in de stoel, eerst die wortelkanaal behandeling. De wortels en zenuwen eruit en de kanalen worden schoongemaakt. Van alles gaat er in, een borsteltje dit, een staafje zus en zo en dan doet het ondanks de verdoving ook nog loeiend zeer. Dan zijn de twee kiezen aan de beurt om getrokken te worden. Eerst één kies door midden zagen, anders was er geen grip. De andere ging iets soepeler, volgens de tandarts. Blijkt er een ontsteking te zitten en daar valt niet tegen te verdoven, dus ik zat werkelijk tegen het plafond van de pijn en schreeuwde het uit: ‘AU, en het abc, dat doet zéér!!’ De tranen liepen over mijn wangen, zo mijn oren in. Zal het abc hier maar niet herhalen, niet zo voor jullie oren bestemd, denk ik. Twee kiezen minder, ik leef nog en de tandarts ook.