Elke morgen kom ik afgepeigerd uit mijn werk thuis en dan ben ik toch echt dringend aan een beste borrel toe. Ik sta me dat ook toe. Het doet me ontspannen, of is dat raar. Moeten ze je nu echt al een alcoholist noemen, als je één beste borrel per dag neemt? Nee toch? Eerlijk gezegd worden het er wel eens meer borrels hoor, wanneer ik eens met de meiden ergens wat ga drinken na ons werk.

Ons werk is tamelijk zwaar moet je weten en dan moet je echt even stoom afblazen bij elkaar. De één maakt dit mee op een avond/nacht en de ander weer wat anders, soms gebeuren er ook extreme dingen. Ja, dat heb je in ons werk, dan heb je op een avond allerlei verschillende mannen over je heen gehad. De één schoon en fris gewassen en de ander stinkend naar oud zweet, sigaren en de spruiten van gisteren. Dat is toch weerzinwekkend? Snap je nu, waarom ik die borrel nodig heb?

Als ik thuis kom verzorg ik de kat en de hond komt ook niets te kort. Ze krijgen aandacht genoeg, het zijn mijn maatjes voor het leven. Hoe anders is dat dan al die mannen die je op een avond voorbij ziet schuiven. Ze lopen langs de ramen en gluren naar binnen, lopen door, kijken om hun heen en glippen stiekem bij je naar binnen. Letterlijk en figuurlijk. Echt waar, je hebt er onnozels bij hoor dat kan ik je wel vertellen.

Maar goed na de kat zijn favoriete eten in zijn bakje te hebben gedaan, ga ik de hond uitlaten. Die heeft ook behoeftes nietwaar? Samen met de hond loop ik naar de warme bakker, die dan net zijn deuren heeft geopend. Ken je dat? Dat het kwijl je al in de mond loopt van die heerlijke geur van pas gebakken brood? Met die bakker maak ik altijd even een praatje, gewoon over koetjes en kalfjes en wanneer de snobs hier uit de buurt ook de bakkerij inlopen, ga ik betalen en loop langs ze heen. Altijd zeg heel lieflijk goedemorgen tegen die snobs, maar die halen hun neus voor mij op. Laatst hoorde ik ze smoezen met elkaar toen ik per ongeluk weer de winkel binnenstapte, aangezien ik mijn felbegeerde Parijse soes was vergeten. Ze hadden het erover dat ik altijd zo naar de drank stonk en dat op de vroege ochtend. Roerend eens waren ze het met elkaar hoor, het was volgens hun weerzinwekkend, zo vroeg al aan de drank. Ik liep naar de balie en griste daar mijn Parijse soes weg en in het voorbijgaan van de snobs, floepte mij eruit: Excusez moi? Maakte een dag, dag zwaai beweging uit ergernis en ging naar buiten. Met mijn trouwe viervoeter loop ik weer naar huis, waar de heerlijke aroma van vers gezette koffie me al tegemoet komt.

Zo nu eerst koffie met een Parijse soes, lekker dicht bij de kachel en mijn favoriete muziekje op de achtergrond. Hier word ik soezerig van, zodat ik straks lekker kan gaan slapen.

Het is toch niet te geloven, die snobs zitten de hele dag maar op hun kont en maken zich alleen maar druk om hun poezelige handjes en die fijn gemanicuurde nageltjes van hun. Nee, werken kunnen ze niet. Stel je voor dat er een nageltje afbreekt. Manlief is werken en rijdt s ávonds in zo’n pooierbak rond, de macho uit te hangen en als die snobs dan een beetje pech hebben vandaag, dan kan het zo maar zijn dat ie bij mij in mijn peeskamertje verschijnt.

PS: Dit verhaal is pure fictie! Het is geschreven naar aanleiding van een schrijfopdracht bij schrijvelarij op facebook. (januari uitdaging) Schrijf een verhaal om een plaatje heen.

© Vlindertje73