Eigenaardigheden: Dit zijn de typische dingen, en gedragingen die jou kenmerken. Die jou anders maken dan een ander. Het hoort bij jou. Bij jou alleen!
De eigenaardigheden van vlindertje73.
Goedemorgen.
Wanneer mijn wekkertje af gaat, open ik mijn ogen en kijk om mij heen. Waar is mijn Snoopy? Oh, daar. Kom eens lekker bij me liggen, even knuffelen. Ja, dat doen we elke ochtend. Een vast ritueel.
Geduld.
Dan ga ik koffie zetten, de radio en de pc gaan ook aan. Ik wacht tot de pc opstart, het duurt, en het duurt. Net als de koffiepot overigens. Geen geduld. De koffie is nog niet half doorgelopen of ik haal er al een bakje leut tussen uit. Bah, denk ik elke keer weer, wat sterk, mijn haren gaan er zowat recht van overeind staan. En toch doe ik het, keer op keer.
Als de pc dan eindelijk is opgestart, wat mij al veel te lang duurt, dan is het eerste wat ik doe, mijn e- mail openen. En ik wil gelijk kijken en weten, hoeveel reacties en of berichten er her en der voor mij zijn. Noem het maar, reactie geil.
Omgang met mijn hond.
De hele dag door praat ik tegen mijn hondje. Dit is een typische kenmerk van mij, maar met mij ook vele anderen. Binnenkort zal ik hier mijn monoloog plaatsen die ik vaak heb met mijn Snoopy.
Toch kan het bijna niet zo erg zijn als bij mij. Zelfs de mensen met wie ik omga en hier bijna dagelijks over de vloer komen, heb ik er al mee aangestoken….
Mijn lip.
Als ik geconcentreerd bezig ben, bijvoorbeeld zoals nu met dit verhaal te typen, of als ik aan het lezen ben, doet mijn lip raar. Mijn bovenlip beweegt, op en neer. Zelf heb ik hier geen idee van, maar ik ben er al door diverse mensen op geattendeerd. En mond open, mond dicht, lip omhoog, en weer neer. Kan je het nog volgen? Je moet het zien, zeggen ze. Het schijnt een grappig gezicht te zijn.
Mijn zonnige kant, humor en zelfspot. 
Ondanks de dagelijkse pijn, de ene keer erger dan de andere keer, komt echt klagen niet in mijn woordenboek voor. Natuurlijk hoor je mij weleens AU zeggen, en ook wel vaak op een dag als de pijn er weer eens behoorlijk doorschiet. Wat ik wel doe is er een verhaal over schrijven, waarin ik dan even lekker mijn frustraties kan uiten.
Toch blijf ik altijd de zonnige kant van het leven zien, met de nodige humor kom ik mijn dag dan toch wel weer door. Mijn motto; één dag niet gelachen, één dag niet geleefd. En lachen, kan ik je vertellen, doe ik volop.
Zelfspot heb ik ook, maar dat zullen wel meerdere mensen hebben, denk ik. Bijvoorbeeld, als ik weer eens zo krom als een banaan loop, zeg ik vaak; ’pas op! Hier komt het oude wijffie weer aan.’
En moet ik er zelf om lachen. Zo zijn er voorbeelden genoeg te noemen,
Bouwvakker.
Damesachtig ben ik bepaald niet! Ik zuip en praat net zo hard als een kerel, af en toe. Wanneer ik echt ergens erg pissig over ben, kan ik vloeken als een bouwvakker. En sorry hoor, maar die kunnen er zelfs nog wel wat van leren. (ahum)
Dubbelzinnige opmerkingen.
Dit gaat bewust of onbewust. Mocht het onbewust gebeuren, dan is er altijd wel een opmerking van een ander die er op in gaat. En dan moet ik weer hartelijk lachen, zeg maar gerust, dan lig ik slap van het lachen. Een paar voorbeelden:
Vraagt iemand mij vanuit de keuken, moet je een hele worst? Waarop ik zeg; ‘nee, een stukje, anders moet ik kokhalzen.’ Oh, oeps denk ik dan, wat zeg nou weer…
Afgelopen winter was er op het nieuws dat de eerste (natte) sneeuw was gesignaleerd op de grens van Groningen/Friesland. Zeg ik tegen mijn visite; ‘moet je dat horen, het witte spul komt eraan.’ Waarop natuurlijk gereageerd werd met; “trekken dan maar.” Nou veeg mij dan maar bij elkaar. De tranen lopen nog net niet over mijn wangen. Ach, daar moet je gewoon bij zijn.
Op yoors heb je toch de statistieken, zo’n moeilijk woord….Ik noem dat altijd; ‘ik zal even bij mijn statische tieten kijken.’ Waarop mijn buurman dan zegt; ‘Oh ja? De linker of de rechter?’ Ik voel dan even, rechts en links, en zeg; ‘ehh, de linker.’
Ik snap best dat er vrouwen en misschien zelfs wel mannen zijn, die deze gedragingen van mij niet zo kunnen waarderen. Tja….that’s me!
Dit komt waarschijnlijk dat ik deze opmerkingen wel gewend ben, omdat ik namelijk zo goed als mijn hele leventje in een mannenwereld geleefd en gewerkt heb.
Eelt.
Eelt zullen ook wel meerdere mensen hebben. Toch hebben de meeste vrouwen, poezelige zachte en vooral schone handen, met nagels om U tegen te zeggen. Die dan vaak ook nog eens netjes gelakt zijn, of met van de plak dingen, beplakt zijn. ( Ik weet niet eens de naam ervan)
Mijn handen waren altijd ruw, en aan de binnenkant van mijn handen had ik altijd veel eelt, net als aan de zijkant trouwens. (bouwvakker handen) Dit zal dan ook wel gekomen zijn door het vele mannenwerk.
Tegenwoordig is het eelt zo goed als verdwenen, maar poezelige zachte handjes, met mooie nageltjes? Nee, dat zit er voor mij niet in.
Stappen, lekkere trek en slapen gaan.
Na het stappen, moet ik altijd nog iets eten, maakt niet uit wat, en of wat voor tijdstip het is op dat moment. Ik moet gewoon iets lekkers eten. Lekkere trek. Dit is er vroeger al ingeslopen…..toen plunderde ik al samen met mijn vader, midden in de nacht, de koelkast.
En nog erger, als ik niet op stap geweest ben, word ik ook weleens wakker ’s nachts, en ga dan rustig een portie garnalen bakken. En dan ook nog met goed veel knoflook. Of ik neem een stuk worst….
Als ik wel op stap ben, kan ik plots geen klok meer kijken. Nooit eens de laatste nemen, en zeggen; kom ik ga naar huis. Nee, altijd nemen we er nog “iene” en dan wordt het al gauw een tweeje.
Voor je het weet, gaan die enorme bouwlampen aan, waar je U tegen zegt, en iedereen in een verkeerd dag(nacht)licht plaatst. Geen gezicht hoor, naar een ander kijken, die je in het schemer nog wel leuk vond. Oepsss, dat is schrikken wanneer het felle licht aangaat. Ach ja, die doet zijn jas aan, en vertrekt. Ik wil dan nog eens, ja ja, de aller, allerlaatste en ga betalen. Het betekent dus dat ik dan (alweer) als laatste de deur uit ga. Dit zullen wel meer mensen herkennen, denk ik zo.
Als ik naar bed ga, en dat ga ik nu zo….. Dan moeten de gordijnen potdicht, er mag geen kiertje tussen zitten. Anders schijnt het licht van de lantaarnpalen naar binnen. Zeer ergerlijk. En dan, als ik lekker in mijn bedje lig, trek ik het dekbed tot over mijn oren, en rol me er helemaal in op.
Zelfs mijn hond heeft hier een handje (pootje) van:
2016©Vlindertje73
