Dit is toch echt de laatste keer dat ik me zo voor de gek laat houden.

Ja, echt waar.

Ik ben het nu meer dan zat. Altijd maar dat wachten, op de ander, die toch weer niet komt opdagen.

We hadden laatst afgesproken in een gezellig restaurantje, waar we zouden gaan dineren. Wijntje erbij, gezellig bij kaarslicht.

En daar dan lekker net doen of alles koek en ei is.

Helaas is de waarheid anders, het is namelijk helemaal geen koek en ei tussen ons.

Hoe vaak hij mij nou al heeft laten zitten bij een afspraak tussen ons, ongelooflijk gewoon, het is nu sinds vandaag, op mijn beide handen niet meer te tellen.

Stom hé?

Maar ja, ik ben nu eenmaal stapelgek op die man. Ik kan er ook niks aandoen. Hij heeft een goed figuur, en ziet er gewoon onweerstaanbaar uit, met zijn lange haren, bruine ogen en brede schouders. Zelf weet hij ook dat hij er goed uitziet en denkt dan iedere keer als hij mij weer eens heeft laten zitten, dat hij het met zijn charme wel weer goed kan maken. Of anders gezegd soms is hij het gewoon vergeten dat we een afspraak hadden.

Telkens weer trap ik in zijn mooie praatjes. Zo ook in zijn eeuwige charme. Maar nu is het toch echt voorbij!!

Ik zit mezelf helemaal op te vreten hier in het restaurant. Wachten, wachten en nog eens wachten. Ik wil het niet meer langer op deze manier.

Ik steek een sigaret op en bestel een wijntje bij de langslopende ober. Weet je, iedereen kijkt je zo vreemd aan als je alleen een restaurant binnen komt en gaat zitten in je eentje aan een tafeltje. Om aan al die blikken te ontkomen, heb ik altijd een goed boek bij me in mijn tas. Ook zit daar een pen en kladblokje in, voor het geval ik opeens een idee krijg om een verhaal te gaan schrijven.

Als ik mijn wijntje krijg van de ober, vraagt hij mij of ik ook de menukaart wil inzien. ‘Nee, nog niet,’ zeg ik, ‘want mijn vriend kan elk ogenblik hier zijn en dan willen we eerst nog even wat drinken voor we gaan bestellen.’

Maar al wat er komt, geen vriend.

Ik pak mijn boek uit mijn tas en ga zitten lezen en nip heel langzaam van mijn wijntje.

Eenzaamheid is wat ik nu innerlijk voel. De tafeltjes in het restaurant zijn bijna allemaal bezet, het word steeds drukker. Ik zit daar maar in mijn eentje. Te wachten, te wachten eigenlijk op wie? Op iemand die weer niet komt opdagen? Ik lijk wel gek ook. Op dat moment besluit ik er mee te stoppen, maar niet voordat hij inziet dat er met mij niet valt te sollen.

Als ik van het toilet af kom zie ik een lampje staan in het halletje bij de toiletten, ik pak de lampenkap van het lampje af. Het kapje zat er los op, dus dat ging makkelijk. Dat kapje leg ik onder de tafel naast mijn voeten. Ik voel dat de mensen me raar aankijken, maar ik trek me er niks van aan. Mijn plan is klaar. Ik plak er ook nog een paar roosjes op, voor de sier. Wanneer ik dan eindelijk na meer dan een uur te hebben gewacht mijn vriend door de deur binnen zie komen, zet ik snel de lampenkap op mijn hoofd.

Hij loopt mij straal voorbij, en aan het einde daar bij de bar draait hij zich om en kijkt zoekend om zich heen. Hij weet toch wel dat ik altijd op hem blijf wachten, dat is nog het ergste eigenlijk. Die arrogantie van hem. Zijn dingen en zijn hobby’s zijn belangrijker dan ik voor hem ben, flitst er nog door me heen. Waar blijf ik eigenlijk in dit hele verhaal met hem.

Ik zie hem nu naar mij kijken en ik haal eens diep adem. Vrolijk zwaai ik naar hem en komt hij naar mij toegelopen. Ik geef hem een kus op zijn wang, terwijl hij mij vragend aankijkt. Ik gebaar hem te gaan zitten. Hij vraagt waarom ik in hemelsnaam een hoed op heb. Ik heb namelijk nooit een hoed op. Inwendig lachend, om het feit dat hij niet eens ziet dat het een lampenkap is, zeg ik doodernstig; ‘het is de nieuwe mode.’ Hij besteld een wijntje voor zichzelf en begint te praten over zijn nieuwste hobby “roofvogels op een stok bij je laten komen”

Hij ratelt maar door. Helemaal niets vraagt hij aan mij. Wat doe ik hier eigenlijk, vraag ik mezelf ondertussen af. Hij denkt echt niet aan mij, heeft totaal geen interesse voor mijn persoontje. Na ongeveer een half uur naar hem te hebben geluisterd, over roofvogels, krijg ik de kans om eindelijk iets te zeggen. Ik zeg hem dat ik naar huis wil. Verbouwereerd kijkt hij op en vraagt, ‘Oh, wil je niet meer iets eten dan? En naar welk huis gaan we eigenlijk? De jouwe of de mijne?’

Ik zeg, ‘de mijne, maar jij gaat naar de jouwe.

Ik wil je namelijk niet meer zien.

Ik ben helemaal klaar met jou.

Dat ik meer dan een uur heb zitten wachten op jouw, zegt meer over mijn liefde voor jou dan jouw liefde voor mij. En dit is niet de eerste keer, maar mijn vingers aan mijn handen zijn nu op. Ik heb er namelijk maar tien. En als we zo doorgaan moet ik verder tellen met mijn tenen.

Ik wil je niet meer!!’

En dan als laatste wil ik je nog dit zeggen; ‘ik zet mezelf voor schut met een lampenkop op mijn hoofd, iedereen hier in het restaurant ziet dat het een lampenkap is.’

Jij niet!!

Nee, jij bent teveel met jezelf bezig!!

PS, dit was voor een schrijfopdracht over een lampenkap.

@Vlindertje73