Het vrouwtje waar ik een paar jaar geleden, mantelzorger voor was. Die beleefde ook de gekste dingen. Neem bijvoorbeeld haar gebit… Komt er een nieuwe verzorgster bij haar, om haar naar bed te brengen. Het ging zo..... ‘Goedenavond mevrouw ik ga u naar bed brengen.’ Mevrouw gaf meteen aan dat ze haar tanden nog wilde poetsen, maar door Parkinson dit niet zelf zo goed te kunnen doen. ‘Ja hoor, komt goed,’ zei de verzorgster, ‘ik poets uw tanden straks wel als u in bed ligt.’ ‘Dat kan niet,’ zei mevrouw. De verzorgster hoorde haar al niet meer, was een pyjama aan het zoeken. Mevrouw werd nog op het toilet gezet, kleren uit en pyjama aan en op bed. Mevrouw vroeg nog een keer: ‘Ik wil graag eerst mijn tanden nog poetsten.’ ‘Dat komt zo...’zei de verzorgster. ‘Kom dan help ik u in bed. ‘Geef me nu uw tanden maar, dan zal ik ze gaan poetsen.’ ‘Dat kan niet,’ zegt mevrouw, ‘want die zitten vast.’

Nou ja, dit heeft natuurlijk niets met het plascontract te maken, maar alles met de snelheid waar alles mee moet gebeuren. Zo werd mevrouw maar twee keer per week gedoucht. Ik deed het nog twee keer in de week, omdat ze het zo fijn vond te douchen. Nadien een heerlijk voetenbadje. Pure verwennerij.

 Ik ben vroeger niet geschikt bevonden tijdens mijn stage van de verzorgingsopleiding, omdat ik te meegaand was met de bewoners en te veel aandacht voor ze had. Toen al, jaren geleden moest het allemaal al snel, snel en sneller.