Ik kijk naar de klok. Het is exact acht uur en precies op dat moment hoor ik het belsignaal van mijn telefoon. Mijn hondje Snoopy kijkt al net zo verstoord op als ik. Acht uur is namelijk haar favoriete tijdstip. ‘Acht uur koekje’ heet dat. Toch beantwoord ik eerst mijn telefoon: ‘Hallo’
‘Hallo, ik geloof ik dat je kat zie.’
‘Oh nee hé!’ roep ik door de telefoon. ‘Ik dacht al, waar blijft hij nou? Hij kwam niet toen ik hem net riep voor zijn ‘acht uur snoepje’ Normaal blijft hij netjes binnen de schutting. Waar heb je hem gezien dan?’
‘Hier achter bij de vijver en hij wilde mijn Chihuahua aanvallen,’ roept een buurvrouw boos.
‘Ik kom eraan,’ roep ik.
Net als ik achterom mijn tuinhek uitren al rammelend met een bakje snoepjes, zie ik tot mijn stomme verbazing die maffe kat van mij boven op een eend springen in de slootwal. De andere eenden vliegen al kwakend de sloot in en ik roep mijn kat. Geen reactie. De eend hoeft nog maar een paar stapjes te doen en gaat dan luid kwakend en fladderend met zijn vleugels te water, met mijn kat op zijn rug. De poten om zijn nek geslagen.
Het is een hilarisch tafereel. De kat is zwaarder dan de eend, de eend verdwijnt onder water. Mijn kat kan zwemmen als een rat blijkbaar en staat nog geen twee minuten luid blèrend voor mij, schudt zich eens uit en eist zijn snoepje op.
De buurvrouw met haar Chihuahua staat er onnozel bij te kijken, haar mond open van verbazing. Micky kijkt die Chihuahua nog eens aan en het beestje krijst het meteen uit.
‘Kom Micky,’ zeg ik en til hem onder mijn armen en loop naar huis. De vrouw hoor ik nog net mompelen: ‘Wat een moordkat zeg!’
Geschreven voor de april uitdaging van Hans van Gemert
2018©Vlindertje73
