Vanmorgen was de toon al gelijk gezet, toen ik wakker werd. Terwijl ik de trap afliep, geurde de koffie mij gelukkig al tegemoet. Dat is altijd lekker, zo in de ochtend. Krantje erbij en op mijn gemakje wakker worden. Vriendlief hoorde ik ook al beneden aan de gang, die was weer eens met zijn schilderskwast bezig om één of ander vaag project op zijn doek te schilderen. Hij ging hier zo op in, dat hij mij niet eens opmerkte.

Met een bakje koffie in de ene hand en de krant in de andere ging op mijn favoriete plekje zitten, in de vensterbank. Genietend van de zon, kon wat mij betreft de ochtend op dat moment niet meer stuk. Na een stuk of vier bakjes koffie verder, waren mijn darmen er aan toe om zich te ledigen. Ik begaf mij naar het toilet, na wat gezucht en wat gesteun, was ik klaar met mijn boodschap. Wél potverdorrie, is dit alle toiletpapier? Ik gooide de wc deur open en riep vriendlief. ‘Je hebt toch gisteren toiletpapier gekocht? Waarom leg je dat dan niet meteen in de wc. Kun je me als de zodemieter even een paar rollen brengen?’ ‘Je hoeft niet zo te schreeuwen hoor,’ was het antwoord. ‘Breng het nou gewoon ff’ schreeuwde ik terug.

Probleem opgelost, dacht ik, totdat ik de rollen in mijn handen kreeg en zag dat het echt van een totaal verkeerd merk was. Oei, kwader konden ze me echt niet krijgen. Ik wil gewoon een poezelig zacht toiletpapiertje om mijn poezelig zacht kontje mee af te kunnen vegen.

Nou, de toon was vanaf dat moment echt gezet. Ja, ik kan daar echt saggerijnig van worden. Vriendlief vroeg of we vandaag nog naar het strand zouden gaan met onze pupil. Je moet weten dat onze pupil, op vier pootjes staat. ‘Ach ja,’ zei ik, ‘laten we dat doen.’ Zo gezegd, zo gedaan. Vriendlief pakte onze bad spullen en samen met woef gingen met de auto richting het strand. Voordat we stad uit konden, moesten we zoals altijd eerst nog langs dat stuk, daar waar je allemaal tramrails hebt liggen. Ik snap niet dat daar niet vaker ongelukken gebeuren. Het is echt een wirwar van tramrials. Vaak heb ik medelijden met die trambestuurders. Je moet het allemaal maar weten in die in mijn ogen, puzzel. Toen we de stad hadden verlaten en relaxt op de snelweg richting strand reden, schalde eruit de autoradio het nummer van Lady Gaga met Pokerface. Dit was wel een toepasselijk nummer en ik draaide de volumeknop nog een beetje hoger. Zo kwam ik misschien wel in een beter humeur, dan dat we waren vertrokken.

Op het strand aangekomen, al geïnstalleerd en wel, wilde ik mijn badpak aantrekken. Hoe ik ook zocht en graaide in alle spullen die we mee hadden, ik kon mijn badpak nergens vinden. Sissend, om niet te hard te schreeuwen tegen vriendlief, siste ik; ‘Kan je dan ook helemaal niets? Je hebt mijn badpak vergeten! Nu kan ik niet zwemmen met woef. Sukkel dat je bent.’

‘Oh oeps, ik dacht dat je je badpak al aan had’ zei vriendlief. Nee, dat had ik niet dus en in het vervolg zal ik alles wel zelf inpakken, zodat ik zeker weet dat ik niets vergeet. Vriendlief kwam met de oplossing dat ik dan wel in mijn ondergoed kon gaan zwemmen. ‘Ja echt niet,’ zei ik, ‘want mijn onderbroek is zwart en mijn bh is roze, die had ik aan gedaan omdat de andere helft mijn zwarte setje in de was lag. Dat is toch geen porum gelijk, twee verschillende kleuren? Deze bh schijnt ook nog eens door!’ Vriendlief vond dat geen probleem. Nee, hij niet.

Geschreven voor de maanduitdaging maart op schrijvelarij facebook pagina! (fictie)

2016©Vlindertje73