Het is vaak het kind zelf die het als allerlaatste redmiddel ziet.
Vluchten, ver weg van de destructie en de pijn, ver weg van het leed dat mishandeling heet.
Dit zijn woorden uit de mond van een vrouw die zelf een kind heeft dat om de haverklap smeekt om te vluchten.
Mieke Van LiefdeMijn kind !!!
Mijn zoontje was 5 jaar toen hij me smeekte om samen met mijn nieuw samengesteld gezin naar Nederland te gaan wonen. Daar zou zijn stoute papa ons niet meer vinden.
Als 6-jarige werden al landen als Hawai en de Filippijnen geadviseerd.
Op 9-jarige leeftijd meende hij het ei van Columbus gevonden te hebben.
Ik moest met hem vluchten naar de Noordpool. Daar zou de politie ons niet kunnen vinden, want elke politieagent die ons zou komen zoeken zou in dat koude land doodvriezen. Met een geforceerde glimlach op mijn gezicht maakte ik mijn zoontje duidelijk dat mama’s en kindjes als eersten doodvriezen op de Noordpool.
De huisarts maakte hem duidelijk dat mama dan nooit meer naar België zou mogen komen of onmiddellijk gearresteerd zou worden voor ontvoering.
Ik corrigeerde de huisarts.
Is het vluchten of ontvoering?Ik zou misschien het land van bestemming niet eens halen en in de gevangenis belanden nog voor Michiel veilig en wel in het land van bestemming raakte.
Zelfs al ben je goed voorbereid, zelfs al heb je alles goed in gedachten overlopen wat kan misgaan. Je komt steeds in aanraking met onverwachte omstandigheden.
De angst niet te slagen om jouw kind in veiligheid te brengen kan op je gezicht te lezen staan.
De angst alsnog bij de dader van incest te moeten gaan inwonen als mama niet geslaagd is in het veilig onderduiken kan op het gezicht van jouw kind geschreven staan.
Ze staan in sommige zelfhulpgroepen voor slachtoffers gedeeld.Ik heb ze ook gelezen op het internet.
Ik bedoel die vluchtschema’s en adviezen waarmee je politie, jongerenwelzijn en rechters te slim af kan zijn om het kind dat zij weigeren te beschermen zelf in veiligheid te brengen. Alles staat besproken, zelfs het aantal vluchtauto’s en chauffeurs dat je bij zo’n ontsnappingsroute nodig hebt.
Je moet heel sterk zijn om het aan te durven. Niet iedereen heeft zoveel doorzettingsvermogen als Betty Mahmoody had.
Ik alleszins niet. Wetende dat mijn zoontje kon slagen in een volgende zelfmoordpoging , durfde ik toch niks doen tegen het systeem in.
Ik heb het anders opgelost, heb dag en nacht gebeden en het lot van mijn kind in de handen van God gelegd.
Ik zoek anonieme getuigenissen van mensen die gevlucht zijn met de kinderen of het vluchten hebben overwogen.
De bedoeling is hiermee de ogen te openen van rechters en politici dat er vaak geen andere mogelijkheid is omdat de voorziening een kind onvoldoende of totaal niet beschermt.
Meer nog: Ik wil een zeer rakende getuigenis brengen waar elke advocaat een mama mee vrijpleit die in de toekomst aangeklaagd of veroordeeld kan raken voor ontvoering wanneer ze niet meer deed dan haar eigen kind beschermen tegen zware mishandelingen of misbruik .
Ken jij iemand die erin geslaagd is te kunnen vluchten met kind(eren)? Ken jij iemand die veilig en wel in een ver land verblijft tot de kinderen de meerderjarigheidsleeftijd bereiken?
Ken je iemand die niet gevlucht is en nu onder een zwaar schuldgevoel gebukt gaat omdat het blijven niet goed afliep voor een kind?
Ken je iemand die gevlucht is zonder kind(eren) en wil duidelijk maken hoe schrijnend vluchten wel is, maar je soms niet anders kan wanneer je te maken hebt met een psychopaat?
Ik hoor het graag.
Anonimiteit en discretie verzekerd.
Privé Contact:
DM
