Vogelopvang (zwaluwleed II)...

Emoties... ik weet het... ik ben een overgevoelig type dat zich alle dierenleed aantrekt...

Maar wat een week... na de reddingsactie (zie zwaluwleed deel I), had ik geen rust. Eerst de dag erna... bellen.... ze waren de nacht goed doorgekomen. Paar dagen later weer bellen, ze zaten vol leven en zaten heerlijk samen in een bakje, wat was ik blij! Ik liep steeds met schuldgevoelens rond. Was ik maar een dag eerder naar de sloopboerderij gegaan, had ik ze alledrie misschien kunnen redden...  Maar ja.. als je alles zou weten van te voren... maar deze twee maakten het goed!

Woensdag naar het vogelasiel   “De Fûgelhelling , daar waar mijn twee dappere Dodo’s  (oké... zwaluwtjes, en niet mijn...) zouden zijn. Zouden ze zijn gegroeid?   Niet meer kaal?

Bij aankomst al onder de indruk van het mooie plekje. Bij binnenkomst werden we warm ontvangen. Het eerste wat me opviel dat de vrijwilligers  van alle leeftijden waren. Ook een aantal jongeren. We werden door een leuke meid welkom geheten, en ze zocht gelijk alle gegevens op in de computer (die twee die ik binnen had gebracht waren niet de enige twee ...) en kwam toen met de schokkende mededeling dat één van de twee de avond ervoor was overleden... Shit... misselijk gevoel... nee... kan niet waar zijn! Eerst de sloophamer overleefd, daarna uren in de brandende zon onder het puin gelegen, dan nog een tocht overleefd in een fietsmand en mijn gewurm de eerste uren met voedsel en water, en dan verd... bezwijken na een week van liefdevolle verzorging... Ik was in shock...(zeg niet stel je niet aan, het kan gebeuren, er gaan zoveel dood... zo ben ik...). Oké.. verdrietig, in shock is erg overtrokken (denk ik...).

En ik heb met eigen ogen gezien hoe liefdevol er met ze werd omgegaan. We werden meegenomen naar een soort intensive care afdeling. Achter glas liet ze me mijn zwaluwtje zien.. OMG... het (weet het geslacht niet) had veertjes, maar nog zo klein! Had niet de indruk dat het me herkende, dus gelukkig geen trauma van me opgelopen :).