Vandaag ging ik na het werk even bij mijn dochter langs.
Mijn oudste kleindochter (4) had namelijk voor het eerst een brilletje en dat moest ik zien.
Toen ik binnenkwam, zat ze op de bank met een blok papier en kleurpotloden . Ik riep haar en zei : "Laat oma eens kijken hoe mooi je bent." Ik vroeg of ze nu beter kon zien of ze ook al hard had gerend met haar bril op.
Ze keek niet op en bleef onverstoord verder tekenen alsof dat belangrijker was. Dat was niet haar gewone manier van doen want anders verstopt ze zich als ze mij hoort en moet ik haar komen zoeken, of ze springt op en begint te huppelen als een jong konijn.
Zonder iets te zeggen, ging ik naast haar zitten en haalde mijn leesbril boven. Ik plaatste hem op mijn neus en fluisterde : "Nu hebben we beiden een bril..."
Ze tilde haar hoofdje langzaam op en keek mij over de rand van het montuur aan.
Wat zag ze er wijs uit...
"Welke kleur wil jij? " Ze wees naar de potloden.
Ik had de boodschap begrepen. Ze vond het goed dat ik het mooi vond, we waren nog altijd bondgenoten en verder moesten er niet teveel woorden aan vuil gemaakt worden ....
